Είμαστε, λένε, οι ήρωες της πραγματικότητας που ζούμε. Μιας και μεγαλώσαμε τι άλλο θα είμασταν; Τουλάχιστον έτσι θα πρέπει να αισθανόμαστε. Το αν είμαστε εν πολλοίς κομπάρσοι, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Όταν είμασταν παιδιά (αναφέρομαι σε κάποιες δεκαετίες πίσω στο χρόνο), γινόμασταν στην φαντασία μας, οι ήρωες με τους οποίους μεγαλώναμε. Είτε από τα μυθιστορήματα, είτε από το σινεμά, είτε από τα παραμύθια. Ωραίος τρόπος για να ξεχνάμε κάπως το τότε παρόν, με το βαρετό σχολείο και το περιορισμένο παιχνίδι. Τώρα, καμιά φορά το μυαλό τρέχει σε εκείνες τις εποχές, και ψάχνουμε σε εκείνο το συρτάρι των αναμνήσεων κάποια στιγμιαία διέξοδο, μια μικρή απόδραση θα έλεγα, από την κούραση της τωρινής βιωτής! Εμ, το να κάνεις τον «ήρωα» (ή και να είσαι όντως ήρωας), έχει κι αυτό την κούρασή του!
Κάτι τέτοιες σκέψεις μου ήρθαν στο νου διαβάζοντας το ποίημα της Ντίνας Γεωργαντοπούλου από τη συλλογή «Απροσποίητα» (εκδ. Βακχικόν, 2017), η οποία αναπολεί τους δικούς της παιδικούς ήρωες... Ευτυχώς που όσο η φαντασία μας λειτουργεί, αυτοί δεν θα ξεχαστούν.
