Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. (Μαρκ. 9, 21)
«Πόσος καιρός είναι που του συμβαίνει αυτό;» ρώτησε ο Ιησούς τον πατέρα του παιδιού. Εκείνος απάντησε: «Από μικρό παιδί.»
Ο Ιησούς δείχνει ενδιαφέρον για το δαιμονισμένο νέο, τον οποίο έφερε ο πατέρας του για να τον θεραπεύσει. Πόσο καιρό είναι δαιμονισμένος ο γιος σου, ρωτά ο Κύριος γνωρίζοντας βέβαια την απάντηση, αλλά για να δείξει εμμέσως το χρονικό διάστημα του προβλήματος, που δεν είναι τόσο το δαιμόνιο αλλά η ασθενής πίστη του πατέρα του δαιμονισμένου. Παιδιόθεν, από μικρή ηλικία. Δηλαδή μεγάλο διάστημα στο οποίο ο πατέρας είχε απομακρυνθεί από το θέλημα του Θεού. Ωστόσο όχι ικανό για να φοβηθεί να πλησιάσει τον Κύριο για να ζητήσει βοήθεια και για την πίστη του και το παιδί του. Η μετάνοια γίνεται δεκτή από το Θεό, έστω και αν περάσει αρκετός καιρός από τα αμαρτήματα, αρκεί να είναι αληθινή. Ωστόσο γεννιέται το ερώτημα, γιατί να μη δαιμονιστεί ο πατέρας αφού αυτός είχε αδύναμη πίστη, και αντ' αυτού να δαιμονιστεί το παιδί του; Σε τι έφταιξε το παιδί του; Γιατί το ανέχτηκε αυτό ο Θεός; Δυστυχώς, σε μια οικογένεια που απουσιάζει ο Θεός, απουσιάζει ο πνευματικός αγώνας, απουσιάζει η προσήλωση προς το ευαγγέλιο, βρίσκει χώρο να διεισδύσει το κακό πνεύμα με πολλούς τρόπους. Αναλόγως με το τι πράττουν οι γονείς, πράττουν και τα τέκνα. Είτε παραδειγματιζόμενα προς το καλό, είτε παρασυρόμενα προς την αμαρτία. Όταν δε η απουσία του καλού είναι τόσο μεγάλη, ενίοτε συμβαίνει να καταλαμβάνουν τα δαιμόνια τους ανθρώπους. Και ειδικά τα παιδιά που δεν έχουν μεγάλη αντίσταση. (Διευκρινίζω εδώ, ότι λόγῳ άγνοιας, κάποιες ψυχικές παθήσεις εκλαμβάνονται λαθεμένα ως δαιμονισμός). Τα δαιμόνια έχουν πάγιο στόχο να προσπαθούν με οποιονδήποτε τρόπο να κάνουν κακό στον άνθρωπο, ακόμα κι αν καταλάβουν τον εσωτερικό του κόσμο. Ο Θεός ανέχεται όχι τα δαιμόνια, αλλά την ελευθερία επιλογής (μεταξύ καλού ή κακού) που έδωσε στον άνθρωπο με όποια κακή κατάληξη έχει η λάθος επιλογή που ακολουθεί. Όταν όμως δει από τον άνθρωπο έμπρακτη μεταστροφή προς το καλό, τότε με τον τρόπο του τον βοηθάει. Ο Κύριος είδε μπροστά του ένα νέο να παιδεύεται από τα δαιμόνια από μικρός, και τον πατέρα του να αφήνει την αμαρτία και με όση πίστη του είχε απομείνει να προστρέχει σε Εκείνον. Δεν τον ρώτησε, γιατί δεν στράφηκε προς το Θεό νωρίτερα. Ούτε άρχισε να τον ανακρίνει για το αμαρτωλό παρελθόν που είχε. Εντούτοις έδειξε ενδιαφέρον. Κάλιο (σχετικώς) αργά παρά ποτέ λοιπόν, για τον πατέρα με το δαιμονισμένο γιο, το αυτό όμως και για εμάς. Το ενδιαφέρον Του, μας περιμένει με όση πίστη μας έχει περισσέψει. Αρκεί να στραφούμε σε Εκείνον.
