Μετά από κάθε κακό, όπως το δυστύχημα στα Τέμπη, ως είθισται ακολουθεί πολύ μπλα μπλα. Μαθαίνουμε σχεδόν τα πάντα! Πως έγινε, τι έφταιξε, ποιός έφταιξε, λεπτομέρειες λεπτομερειών μέχρι... τελικής πτώσεως! Και από καταγγελίες, όρεξη να έχεις ν' ακούς! Βγαίνει ο κάθε πάσα ένας να καταγγείλει όλα τα κακώς κείμενα και μοστράρει ως... ευαίσθητος! Που όμως πριν το δυστύχημα, ουδεμία κουβέντα δεν είχε πει, μπας και αποτραπεί. Πως γίνεται και όλοι αφυπνίζονται μόνο άμα συμβεί κάτι κακό... Και όλα αυτά, μέχρι να κουραστούμε να τ' ακούμε και από μόνοι μας να θελήσουμε να αλλάξουμε σελίδα, γιατί βαρεθήκαμε! Επίτηδες το κάνουν μάλλον, γιατί ουσιαστικώς δεν πρόκειται να γίνει κάτι και όλα θα παραμείνουν τα ίδια έως το επόμενο δυστύχημα!
Τώρα λοιπόν είμαστε ακόμα στην περίοδο που κυριαρχούν οι λέξεις. Όχι οι πράξεις, αλλά οι λέξεις. Και τι φταίνε αυτές, άραγε; Αντί να το βουλώνουμε μερικές φορές, καταφεύγουμε σ' αυτές. Κουραζόμαστε να τις λέμε και κουραζόμαστε να τις ακούμε. Το παρακάτω ποίημα του Κώστα Αξελού, το αλίευσα από το ημερολόγιο με τα ποιήματα που έχω στο γραφείο μου, και αναφέρεται στις ελάχιστες λέξεις που καταφέρνουν να γλιτώσουν. Από όλους αυτούς που τις χιλιοαναμασούν για να μην πουν τελικώς τα ουσιώδη και κυρίως να μην πράξουν τίποτα!
