Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. (Εβρ. 5, 3)
Εξαιτίας της είναι υποχρεωμένος να προσφέρει, όπως για το λαό, έτσι και για τον εαυτό του, θυσίες για τη συγχώρηση των αμαρτιών.
Τονίζει ο απ. Παύλος εδώ, κάτι το αυτονόητο. Ότι ο αρχιερέας εξαιτίας της ανθρώπινης αδυναμίας που έχει ως άνθρωπος, οφείλει να προσφέρει θυσίες και για τη συγχώρηση των δικών του αμαρτιών, όχι μόνο του λαού. Ο αρχιερεύς πρωτίστως είναι άνθρωπος. Με αρετές βεβαίως και ασφαλώς με δυνατό πνευματικό αγώνα που αποδίδει καρπούς. Γι' αυτό προφανώς εκλέχθηκε για να φέρει το αρχιερατικό αξίωμα, το οποίο έχει μεγάλες ευθύνες έναντι του ποιμνίου του. Ωστόσο, δεν παύει να έχει αδυναμίες, πάθη και να κάνει λάθη. Ουδείς αναμάρτητος άλλωστε. Το γεγονός λοιπόν ότι είναι αρχιερέας, ούτε τον κάνει αυτομάτως «άγιο», ούτε τον διαχωρίζει από το ποίμνιο ως μη αναμάρτητο! Όπως όλοι μας, έτσι κι εκείνος θα κριθεί για τα πεπραγμένα του και οφείλει να συνεχίζει αδιαλείπτως τον πνευματικό του αγώνα. Πολύ περισσότερο και πολύ πιο έντονα διότι αποτελεί πρότυπο για τους πιστούς και τους επηρεάζει με το προσωπικό του παράδειγμα. Δυστυχώς, τα εκκλησιαστικά αξιώματα μπορούν να παρασύρουν αυτούς που τα απέκτησαν στην οίηση και στην αλαζονεία νομίζοντας ότι θα έχουν επιεικέστερη μεταχείριση για τα αμαρτήματά τους από τον Κύριο. Επίσης εύκολα πλανώνται και υπερβαίνουν τα πνευματικά όρια της αρχιερωσύνης και ορέγονται κοσμική εξουσία... Ο απ. Παύλος λοιπόν, υπενθυμίζει ότι και ο αρχιερέας αμαρτάνει, οπότε οφείλει να κάνει θυσίες και για τον εαυτό του. Κυρίως επ' ουδενί να χαλαρώσει τον πνευματικό του αγώνα. Το αρχιερατικό αξίωμα είναι θέση πολύ μεγάλης ευθύνης και όχι αυτοσκοπός για κάποιον που θέλει να κάνει «καριέρα» στην Εκκλησία!
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. (Εβρ. 5, 3)
Εξαιτίας της είναι υποχρεωμένος να προσφέρει, όπως για το λαό, έτσι και για τον εαυτό του, θυσίες για τη συγχώρηση των αμαρτιών.
Τονίζει ο απ. Παύλος εδώ, κάτι το αυτονόητο. Ότι ο αρχιερέας εξαιτίας της ανθρώπινης αδυναμίας που έχει ως άνθρωπος, οφείλει να προσφέρει θυσίες και για τη συγχώρηση των δικών του αμαρτιών, όχι μόνο του λαού. Ο αρχιερεύς πρωτίστως είναι άνθρωπος. Με αρετές βεβαίως και ασφαλώς με δυνατό πνευματικό αγώνα που αποδίδει καρπούς. Γι' αυτό προφανώς εκλέχθηκε για να φέρει το αρχιερατικό αξίωμα, το οποίο έχει μεγάλες ευθύνες έναντι του ποιμνίου του. Ωστόσο, δεν παύει να έχει αδυναμίες, πάθη και να κάνει λάθη. Ουδείς αναμάρτητος άλλωστε. Το γεγονός λοιπόν ότι είναι αρχιερέας, ούτε τον κάνει αυτομάτως «άγιο», ούτε τον διαχωρίζει από το ποίμνιο ως μη αναμάρτητο! Όπως όλοι μας, έτσι κι εκείνος θα κριθεί για τα πεπραγμένα του και οφείλει να συνεχίζει αδιαλείπτως τον πνευματικό του αγώνα. Πολύ περισσότερο και πολύ πιο έντονα διότι αποτελεί πρότυπο για τους πιστούς και τους επηρεάζει με το προσωπικό του παράδειγμα. Δυστυχώς, τα εκκλησιαστικά αξιώματα μπορούν να παρασύρουν αυτούς που τα απέκτησαν στην οίηση και στην αλαζονεία νομίζοντας ότι θα έχουν επιεικέστερη μεταχείριση για τα αμαρτήματά τους από τον Κύριο. Επίσης εύκολα πλανώνται και υπερβαίνουν τα πνευματικά όρια της αρχιερωσύνης και ορέγονται κοσμική εξουσία... Ο απ. Παύλος λοιπόν, υπενθυμίζει ότι και ο αρχιερέας αμαρτάνει, οπότε οφείλει να κάνει θυσίες και για τον εαυτό του. Κυρίως επ' ουδενί να χαλαρώσει τον πνευματικό του αγώνα. Το αρχιερατικό αξίωμα είναι θέση πολύ μεγάλης ευθύνης και όχι αυτοσκοπός για κάποιον που θέλει να κάνει «καριέρα» στην Εκκλησία!
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
