Ακούμε στην αυριανή περικοπή (έστω κι από τηλεοράσεως):
μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· (Εβρ. 5, 2)
Είναι σε θέση να δείχνει ανοχή σ’ όσους ζουν στην άγνοια και στην πλάνη, αφού κι ο ίδιος έχει ανθρώπινες αδυναμίες.
Ο απ. Παύλος αναφέρεται στον αρχιερέα (στχ. 1) και στην κρίση που πρέπει να έχει με τους αμαρτωλούς. Εν προκειμένῳ τονίζει δύο πολύ βασικά πράγματα:
1. Υπάρχουν αμαρτωλοί ένεκα πλάνης και άγνοιας. Αυτή η κατηγορία αποτελείται από ανθρώπους που δεν γνώριζαν το τι διδάσκει το ευαγγέλιο του Κυρίου αφενός, και αφετέρου είχαν πλανηθεί από παρερμηνείες ή παραποιήσεις της ορθής διδασκαλίας. Αυτοί λοιπόν, χρειάζονται μεταχείριση με μετριοπάθεια. Συμπάθεια και κατανόηση. Διότι μέσα από μια ήπια αντιμετώπιση θα μπορέσουν να γνωρίσουν ορθά την αλήθεια και θα επανέλθουν στη σωστή οδό προς τη σωτηρία.
2. Είναι εύκολο να εξοργιζόμαστε και να αγανακτούμε με τα αμαρτήματα των άλλων. Ενώ παράλληλα για τα δικά μας να εξαντλούμε κάθε επιείκεια... Σε αυτό λοιπόν ο αρχιερέας, οφείλει να αντισταθεί. Οφείλει να θυμάται πως και ο ίδιος είναι άνθρωπος και ενδεχομένως αν δεν συγκρατηθεί και χαλαρώσει τον πνευματικό του αγώνα, θα υποπέσει στην αμαρτία. Γι' αυτό, ας μην δείχνει αυστηρότητα εκεί που δεν πρέπει. Η αυστηρότητα υπάρχει μεν και αυτή στην «εργαλειοθήκη» αλλά για περιπτώσεις που κάποιοι εκ πεποιθήσεως ή πονηρής διάθεσης πράττουν το κακό. Οφείλει επιπροσθέτως, να είναι επιεικής ασχέτως με το τι θέλει το πλήθος. Ας θυμάται ο αρχιερέας πως και ο μέγας αρχιερέας, ο Χριστός, πόσες φορές έδειξε τη μεγαλοψυχία του στους μετανοούντες παρότι έτσι «σκανδαλίστηκε» ο καθωσπρεπισμός του κόσμου!
