Θα ακούσουμε σήμερα σε ήχο δ' το εξής τροπάριο της δ' ωδής μετά τον ειρμό:
Σὲ τὴν πλέξασαν τῷ κόσμῳ, ἀχειρόπλοκον στέφανον, ἀνυμνολογοῦμεν· Χαῖρέ σοι Παρθένε κραυγάζοντες, τὸ φυλακτήριον πάντων καὶ χαράκωμα, καὶ κραταίωμα, καὶ ἱερὸν καταφύγιον.
Ανυμνούμε εσένα που έπλεξες για τον κόσμο στεφάνι που δεν το έπλεξαν ανθρώπινα χέρια. Σου απευθύνουμε το χαίρε, Παρθένε, που είσαι το φυλακτήριο όλων, το χαράκωμα, το στήριγμα και το ιερό καταφύγιο.
Ο ιερός υμνογράφος παρομοιάζει τον παρθενικό τόκο της Μαρίας με στεφάνι που δεν το έπλεξαν χέρια ανθρώπινα αλλά από την ενέργεια του Πνεύματος του Θεού. Με αυτό το στεφάνι η Παναγία στεφάνωσε τον κόσμο για να τον στολίζει και να τον ομορφαίνει. Και βέβαια αυτό το στεφάνι είναι ο ίδιος ο Χριστός, από τον οποίο προήθλε ο κόσμος και σε Αυτόν καταλήγει. Η Θεοτόκος έβγαλε το παλιό στεφάνι της παρακοής που έφερε τα δεινά της αμαρτίας και το αντικατέστησε με το νέο στεφάνι, της χαράς και της χάριτος. Είναι στεφάνι της υπακοής στο θείο θέλημα, και ευωδιάζει από τα άνθη του παραδείσου. Οι πιστοί με αισθήματα χαράς, εξωτερικεύοντας την ευγνωμοσύνη τους, της απευθύνουν μεγάλο χαιρετισμό. Την αισθάνονται πλέον ως το φυλακτήριό τους, διότι πους προφυλάσσει από κάθε κίνδυνο που προέρχεται κυρίως από τις δαιμονικές δυνάμεις. Η Παναγία είναι το γερό στήριγμα που ενισχύει όσους παλεύουν με την αμαρτία, και το σίγουρο καταφύγιο, ένα απάνεμο λιμάνι, όπου καταφεύγουν οι πιστοί που θαλασσοδέρνονται από τα μανιασμένα κύματα και τους άγριους ανέμους της επίγειας ζωής.
Σὲ τὴν πλέξασαν τῷ κόσμῳ, ἀχειρόπλοκον στέφανον, ἀνυμνολογοῦμεν· Χαῖρέ σοι Παρθένε κραυγάζοντες, τὸ φυλακτήριον πάντων καὶ χαράκωμα, καὶ κραταίωμα, καὶ ἱερὸν καταφύγιον.
Ανυμνούμε εσένα που έπλεξες για τον κόσμο στεφάνι που δεν το έπλεξαν ανθρώπινα χέρια. Σου απευθύνουμε το χαίρε, Παρθένε, που είσαι το φυλακτήριο όλων, το χαράκωμα, το στήριγμα και το ιερό καταφύγιο.
Ο ιερός υμνογράφος παρομοιάζει τον παρθενικό τόκο της Μαρίας με στεφάνι που δεν το έπλεξαν χέρια ανθρώπινα αλλά από την ενέργεια του Πνεύματος του Θεού. Με αυτό το στεφάνι η Παναγία στεφάνωσε τον κόσμο για να τον στολίζει και να τον ομορφαίνει. Και βέβαια αυτό το στεφάνι είναι ο ίδιος ο Χριστός, από τον οποίο προήθλε ο κόσμος και σε Αυτόν καταλήγει. Η Θεοτόκος έβγαλε το παλιό στεφάνι της παρακοής που έφερε τα δεινά της αμαρτίας και το αντικατέστησε με το νέο στεφάνι, της χαράς και της χάριτος. Είναι στεφάνι της υπακοής στο θείο θέλημα, και ευωδιάζει από τα άνθη του παραδείσου. Οι πιστοί με αισθήματα χαράς, εξωτερικεύοντας την ευγνωμοσύνη τους, της απευθύνουν μεγάλο χαιρετισμό. Την αισθάνονται πλέον ως το φυλακτήριό τους, διότι πους προφυλάσσει από κάθε κίνδυνο που προέρχεται κυρίως από τις δαιμονικές δυνάμεις. Η Παναγία είναι το γερό στήριγμα που ενισχύει όσους παλεύουν με την αμαρτία, και το σίγουρο καταφύγιο, ένα απάνεμο λιμάνι, όπου καταφεύγουν οι πιστοί που θαλασσοδέρνονται από τα μανιασμένα κύματα και τους άγριους ανέμους της επίγειας ζωής.
