Θα ακούσουμε σήμερα σε ήχο δ' το παρακάτω τροπάριο της ε' ωδής:
Ὁδὸν ἡ κυήσασα, ζωῆς χαῖρε Πανάμωμε, ἡ κατακλυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας, σώσασα κόσμον, χαῖρε Θεόνυμφε, ἄκουσμα καὶ λάλημα φρικτόν, χαῖρε ἐνδιαίτημα, τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως.
Χαίρε Πανάμωμε που κυοφόρησες την οδό που οδηγεί στη ζωή, και έσωσες τον κόσμο από τον κατακλυσμό της αμαρτίας. Χαίρε Θεόνυμφε που είσαι λάληλα και άκουσμα που προκαλεί δέος, χαίρε κατοικία του Δεσπότη της κτίσεως.
Ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή (Ιω. 14, 6). Κανείς δεν μπορεί να απολαύσει την αιώνια ζωή παρά μόνο μέσῳ Εκείνου. Έτσι, η Παναγία γεννώντας την οδό προς τη σωτηρία, έγινε η κιβωτός που μας σώζει από τον κατακλυσμό της αμαρτίας. Όπως ο Θεός έσωσε το Νώε στην κιβωτό, πνίγοντας με κατακλυσμό τις σάρκες της αμαρτίας (Γεν. 6, 12-13), με τη νέα κιβωτό, την Θεοτόκο, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον πνιγμό της φθοράς και του πνευματικού θανάτου. Χαιρετίζουμε τη θεόνυμφη κόρη γιατί είναι φρικτό λάλημα στους πιστούς. Δηλαδή, σκορπίζει δέος γιατί είναι η κατοικία του δεσπότη της κτίσεως. Σε αυτήν κατοίκησε ο Υιός όχι μόνο με τη χάρη του, αλλά με την πληρότητα της φύσης, της υπόστασης και της θείας του ενέργειας. Αυτό το μυστήριο μπορεί να μην μπορεί να το κατανοήσει η λογική μας, αλλά το λατρεύουμε και μας ευφραίνει ψυχικά.
Ὁδὸν ἡ κυήσασα, ζωῆς χαῖρε Πανάμωμε, ἡ κατακλυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας, σώσασα κόσμον, χαῖρε Θεόνυμφε, ἄκουσμα καὶ λάλημα φρικτόν, χαῖρε ἐνδιαίτημα, τοῦ Δεσπότου τῆς κτίσεως.
Χαίρε Πανάμωμε που κυοφόρησες την οδό που οδηγεί στη ζωή, και έσωσες τον κόσμο από τον κατακλυσμό της αμαρτίας. Χαίρε Θεόνυμφε που είσαι λάληλα και άκουσμα που προκαλεί δέος, χαίρε κατοικία του Δεσπότη της κτίσεως.
Ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή (Ιω. 14, 6). Κανείς δεν μπορεί να απολαύσει την αιώνια ζωή παρά μόνο μέσῳ Εκείνου. Έτσι, η Παναγία γεννώντας την οδό προς τη σωτηρία, έγινε η κιβωτός που μας σώζει από τον κατακλυσμό της αμαρτίας. Όπως ο Θεός έσωσε το Νώε στην κιβωτό, πνίγοντας με κατακλυσμό τις σάρκες της αμαρτίας (Γεν. 6, 12-13), με τη νέα κιβωτό, την Θεοτόκο, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον πνιγμό της φθοράς και του πνευματικού θανάτου. Χαιρετίζουμε τη θεόνυμφη κόρη γιατί είναι φρικτό λάλημα στους πιστούς. Δηλαδή, σκορπίζει δέος γιατί είναι η κατοικία του δεσπότη της κτίσεως. Σε αυτήν κατοίκησε ο Υιός όχι μόνο με τη χάρη του, αλλά με την πληρότητα της φύσης, της υπόστασης και της θείας του ενέργειας. Αυτό το μυστήριο μπορεί να μην μπορεί να το κατανοήσει η λογική μας, αλλά το λατρεύουμε και μας ευφραίνει ψυχικά.
