Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. (Ματθ. 1, 19)
Ο μνηστήρας της ο Ιωσήφ, επειδή ήταν δίκαιος και δεν ήθελε να τη διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα, μυστικά.
Ο Ιωσήφ αντιλήφθηκε ότι η Μαρία, με την οποία εμνηστεύθηκε, ήταν ήδη έγκυος χωρίς να είναι αυτός ο πατέρας επειδή δεν είχαν σαρκική επαφή. Τι πιο φυσικό για εμάς, να νιώσει οργή και θυμό. Τι πιο φυσικό να θέλει να ξεσπάσει τον εκνευρισμό του στη Μαρία, η οποία φαινομενικά είχε διαπράξει απιστία. Και τι πιο φυσικό, να αναζητά εκδίκηση και δικαιοσύνη για αυτό που έγινε εις βάρος της υπόληψής του. Εντούτοις, ο Ιωσήφ ούτε καν διαμαρτυρήθηκε σε κανέναν γι' αυτό το γεγονός. Αντιμετώπισε με ψυχραιμία την κατάσταση και προτίμησε να διαχειριστεί την όλη κατάσταση υπέρ της Μαρίας. Ο νόμος σε περίπτωση απιστίας ήταν αμείλικτος για τους μοιχούς: διαπόμπευση και θάνατος. Έτσι ο Ιωσήφ για να αποφευχθεί αυτό για τη μνηστή του, σκέφτηκε να διαλύσει τον αρραβώνα μυστικά, δίχως να το ανακοινώσει δημόσια. Έτσι, δεν θα μαθεύονταν εύκολα και γρήγορα η εγκυμοσύνη της Μαρίας. Τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Αυτές οι σκέψεις του, δείχνουν έναν άνθρωπο πολύ σοβαρό και υπεύθυνο που δεν αφήνεται να παρασυρθεί από αρνητικά συναισθήματα. Επιπλέον δε, δείχνουν έναν άνθρωπο φιλεύσπλαχνο που παρότι θα ένιωθε πολύ πιθανώς αδικημένος, εντούτοις σκέφτηκε το πως να μην κάνει κακό στη Μαρία.
Η αγιότητα του Ιωσήφ μας φανερώνεται ήδη από τους εσωτερικούς λογισμούς του. Όχι από πράξεις ή από λόγια. Έδειξε ότι δεν ήθελε να κάνει κακό, ακόμη και στη Μαρία που φαίνονταν ότι τον είχε απατήσει. Δεν ήξερε βέβαια εκείνη τη στιγμή την αλήθεια, προσπάθησε όμως να βρει έναν τρόπο να αποφύγει η Μαρία την τιμωρία. Χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα το υλικό, παρά μόνο την ικανοποίηση ότι φέρθηκε δίκαια. Να έχει τη συνείδησή του ήσυχη, συγχωρώντας ένα νεαρό κορίτσι που προφανώς παραστράτησε. Δεν θέλησε να παρασυρθεί από τον εγωισμό του παριστάνοντας τον τιμωρό. Αυτήν την εσωτερική ηρεμία και την ανιδιοτελή διάθεση είχε ήδη δει ο Θεός και ενέταξε στο προαιώνιο σχέδιό του για την ενανθρώπηση του Υιού Λόγου, τον δίκαιο Ιωσήφ. Αυτό είναι το παράδειγμα προς εμάς που μέσα μας εύκολα φουντώνουμε από θυμό και οργή όταν αδικούμαστε (ή θεωρούμε ότι αδικούμαστε). Για να ομοιάσουμε με τον Ιωσήφ και να γίνουμε δίκαιοι χρειάζεται διαρκής πνευματικός αγώνας. Όμως μόνο έτσι θα «υιοθετήσουμε» τον νεογέννητο Ιησού που μας δίνει την προοπτική της ελπίδας και της σωτηρίας.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν. (Ματθ. 1, 19)
Ο μνηστήρας της ο Ιωσήφ, επειδή ήταν δίκαιος και δεν ήθελε να τη διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα, μυστικά.
Ο Ιωσήφ αντιλήφθηκε ότι η Μαρία, με την οποία εμνηστεύθηκε, ήταν ήδη έγκυος χωρίς να είναι αυτός ο πατέρας επειδή δεν είχαν σαρκική επαφή. Τι πιο φυσικό για εμάς, να νιώσει οργή και θυμό. Τι πιο φυσικό να θέλει να ξεσπάσει τον εκνευρισμό του στη Μαρία, η οποία φαινομενικά είχε διαπράξει απιστία. Και τι πιο φυσικό, να αναζητά εκδίκηση και δικαιοσύνη για αυτό που έγινε εις βάρος της υπόληψής του. Εντούτοις, ο Ιωσήφ ούτε καν διαμαρτυρήθηκε σε κανέναν γι' αυτό το γεγονός. Αντιμετώπισε με ψυχραιμία την κατάσταση και προτίμησε να διαχειριστεί την όλη κατάσταση υπέρ της Μαρίας. Ο νόμος σε περίπτωση απιστίας ήταν αμείλικτος για τους μοιχούς: διαπόμπευση και θάνατος. Έτσι ο Ιωσήφ για να αποφευχθεί αυτό για τη μνηστή του, σκέφτηκε να διαλύσει τον αρραβώνα μυστικά, δίχως να το ανακοινώσει δημόσια. Έτσι, δεν θα μαθεύονταν εύκολα και γρήγορα η εγκυμοσύνη της Μαρίας. Τουλάχιστον τον πρώτο καιρό. Αυτές οι σκέψεις του, δείχνουν έναν άνθρωπο πολύ σοβαρό και υπεύθυνο που δεν αφήνεται να παρασυρθεί από αρνητικά συναισθήματα. Επιπλέον δε, δείχνουν έναν άνθρωπο φιλεύσπλαχνο που παρότι θα ένιωθε πολύ πιθανώς αδικημένος, εντούτοις σκέφτηκε το πως να μην κάνει κακό στη Μαρία.
Η αγιότητα του Ιωσήφ μας φανερώνεται ήδη από τους εσωτερικούς λογισμούς του. Όχι από πράξεις ή από λόγια. Έδειξε ότι δεν ήθελε να κάνει κακό, ακόμη και στη Μαρία που φαίνονταν ότι τον είχε απατήσει. Δεν ήξερε βέβαια εκείνη τη στιγμή την αλήθεια, προσπάθησε όμως να βρει έναν τρόπο να αποφύγει η Μαρία την τιμωρία. Χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα το υλικό, παρά μόνο την ικανοποίηση ότι φέρθηκε δίκαια. Να έχει τη συνείδησή του ήσυχη, συγχωρώντας ένα νεαρό κορίτσι που προφανώς παραστράτησε. Δεν θέλησε να παρασυρθεί από τον εγωισμό του παριστάνοντας τον τιμωρό. Αυτήν την εσωτερική ηρεμία και την ανιδιοτελή διάθεση είχε ήδη δει ο Θεός και ενέταξε στο προαιώνιο σχέδιό του για την ενανθρώπηση του Υιού Λόγου, τον δίκαιο Ιωσήφ. Αυτό είναι το παράδειγμα προς εμάς που μέσα μας εύκολα φουντώνουμε από θυμό και οργή όταν αδικούμαστε (ή θεωρούμε ότι αδικούμαστε). Για να ομοιάσουμε με τον Ιωσήφ και να γίνουμε δίκαιοι χρειάζεται διαρκής πνευματικός αγώνας. Όμως μόνο έτσι θα «υιοθετήσουμε» τον νεογέννητο Ιησού που μας δίνει την προοπτική της ελπίδας και της σωτηρίας.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
