ΟΙ ΚΟΥΖΟΥΛΟΤΑΜΠΕΛΕΣ... ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ!

Ο Μανωλιός κι ο Μιχαλιός από το Ηράκλειο, πλούσια παιδιά αλλά αγράμματα, έπιασαν το βουλευτή της περιοχή τους να τους βρει δουλειά στο δημόσιο! Να τα πεσκέσια απ' τη μια, το λάδι απ' την άλλη, βάλε και το μεγάλο σόι με τις πολλές τις ψήφους, ο βουλευτής ενέδωσε και τους έβαλε στην υπηρεσία που φτιάχνει οδικές ταμπέλες. Μόλις έπιασαν δουλειά ξεκίνησαν να φτιάχνουν ταμπέλες για την πόλη τους το Ηράκλειο.
- Ωρέ Μανωλιό, η Αμμουδάρα με πόσα μ γράφεται;
- Έλα μου ντε! Βάλε δυό!
- Κι αν γράφεται με ένα;
- Σάματι κατέω; Ξάσου!
Κι έτσι ο Μιχαλιός έβαλε δύο στη μεγάλη, αλλά ένα στη μικρή. Τουλάχιστον να περιοριστεί το λάθος μόνο σε μία ταμπέλα...

Μετά από λίγο...
- Ωρέ Μιχαλιό, κατέεις τα εγγλέζικα;
- Πράμα δεν κατέω! Ίντα γράφεις εδά;
- Τον τάφο του Καζαντζάκη πρέπει να τον γράψω στα εγγλέζικα. Για τους τουρίστες! Πως να τον λένε μωρέ τον τάφο;
- Άνοιξε το λεξικό!
- Επαέ γράφει δύο λέξεις. Tomb και grave. Ποιό απ' τα δυό να βάλω;
- Και τα δυό! Να μη λένε οι τουρίστες ότι δεν κατέουμε καλά τα εγγλέζικα!
Όπερ και εγένετο...

Πιο μετά...
- Μανωλιό, πως γράφεται το «ι» στους Δαμβέργηδες;
- Και που να ξέρω 'γω; Το δημοτικό με το ζόρι το 'βγαλα!
- Και ίντα να βάλω εδώ;
- Βάλε γιώτα.
- Κι αν γράφεται με ήτα;
- Ε... ξάσου!
- Και στο Ντεντιδάκηδες, το «ι»;
- Ούτε ετούτο κατέω! Οπότε ξαναξάσου!
Και ο Μιχαλιός έβαλε από ένα σε κάθε ταμπέλα!

Λίγο αργότερα...
- Μιχαλιό, στην τελευταία ταμπέλα σα να μου τελειώνει η άσπρη μπογιά!
- Και ίντα θες; Άλλη μπογιά δεν έχουμε!
- Και ίντα να πρωτογράψω επαέ; Αν βάλω το μικρό όνομα δεν περισσεύει μπογιά για το επώνυμο!
- Κόψε το μικρό και βάλε μόνο το επώνυμο!
- Μωρέ καλά λες! Το επώνυμο το ξέρουν όλοι. Μόνο το μικρό δεν φτάνει!
Και ιδού...

Ευτυχώς που τους τελείωσε η μπογιά...