Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. (Ματθ. 25, 45)
Τότε θα τους απαντήσει λέγοντας· «αλήθεια σας λέω· εφ' όσον δεν κάνατε καλό σ' έναν από αυτούς, που θεωρούνται πολύ μικροί, ούτε για 'μένα κάνατε».
Τι θα πει την ώρα της κρίσεως ο βασιλεύς στους δίκαιους που δεν τον είδαν να πεινά, να διψά, ή να είναι στην φυλακή; Εφόσον δεν έπραξαν κάτι καλό στους έχοντες ανάγκη, τότε δεν έκαναν τίποτα για Εκείνον. Σ' αυτόν το στίχο ο Κύριος τους ελάχιστους δεν τους αποκαλεί αδελφούς του όπως στον στίχο 40. Όχι για να τους αποδομήσει, ή να τους υποτιμήσει, ή για να εξάρει τους υπόλοιπους. Αλλά για να τονίσει ότι αυτοί είναι ελάχιστοι μόνο στα μάτια των υπόλοιπων που αυτοαποκαλούνται δίκαιοι, ή νομίζουν ότι είναι δίκαιοι, αλλά όμως δεν είναι. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ποιά είναι η σχέση του Κυρίου με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, γιατί η στείρα εμμονή τους στο γράμμα του νόμου, δεν τους αφήνει περιθώριο να αντιληφθούν ότι Εκείνος ως καλός ποιμένας μεριμνά και για το ένα πρόβατο που ξώκυλε και θέλει να το επαναφέρει. Οι ελάχιστοι για τους δίκαιους, δεν είναι ελάχιστοι κατ' ανάγκην για το Θεό. Ούτε αντιστοίχως και οι δίκαιοι. Ελάχιστος για το Θεό είναι αυτός που δεν του προσφέρει απολύτως τίποτα παρά τις δυνατότητες που έχει. Όπως ο δούλος, στην παραβολή των ταλάντων, που επέστρεψε το ένα τάλαντο που είχε πάρει, ανεκμετάλλευτο. Και τι ανάγκη έχει ο Θεός και μπορούμε να του την καλύψουμε; Καμία! Ο Θεός δεν έχει ανάγκες, έχουν όμως τα τέκνα του. Οπότε βοηθούμε στις ανάγκες τους, των συνανθρώπων μας δηλαδή, που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και χρείζουν βοηθείας. Σπαταλούμε το τάλαντό μας, όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τους άλλους. Αν δεν στέρξουμε τους έχοντες μεγαλύτερη ανάγκη απ' ότι εμείς, πως θα ζητήσουμε το έλεος του Θεού; Για εμάς, ο Θεός βρίσκεται στο συνάνθρωπο και κάθε ανακούφιση που αφιλοκερδώς προσφέρουμε, είναι μια ένδειξη σε Εκείνον ότι κάτι αξίζουμε. Ελάχιστοι γινόμαστε όταν η σκέψη μας παρασύρεται από τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια. Τότε τίποτα καλό δεν πράττουμε...
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. (Ματθ. 25, 45)
Τότε θα τους απαντήσει λέγοντας· «αλήθεια σας λέω· εφ' όσον δεν κάνατε καλό σ' έναν από αυτούς, που θεωρούνται πολύ μικροί, ούτε για 'μένα κάνατε».
Τι θα πει την ώρα της κρίσεως ο βασιλεύς στους δίκαιους που δεν τον είδαν να πεινά, να διψά, ή να είναι στην φυλακή; Εφόσον δεν έπραξαν κάτι καλό στους έχοντες ανάγκη, τότε δεν έκαναν τίποτα για Εκείνον. Σ' αυτόν το στίχο ο Κύριος τους ελάχιστους δεν τους αποκαλεί αδελφούς του όπως στον στίχο 40. Όχι για να τους αποδομήσει, ή να τους υποτιμήσει, ή για να εξάρει τους υπόλοιπους. Αλλά για να τονίσει ότι αυτοί είναι ελάχιστοι μόνο στα μάτια των υπόλοιπων που αυτοαποκαλούνται δίκαιοι, ή νομίζουν ότι είναι δίκαιοι, αλλά όμως δεν είναι. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ποιά είναι η σχέση του Κυρίου με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, γιατί η στείρα εμμονή τους στο γράμμα του νόμου, δεν τους αφήνει περιθώριο να αντιληφθούν ότι Εκείνος ως καλός ποιμένας μεριμνά και για το ένα πρόβατο που ξώκυλε και θέλει να το επαναφέρει. Οι ελάχιστοι για τους δίκαιους, δεν είναι ελάχιστοι κατ' ανάγκην για το Θεό. Ούτε αντιστοίχως και οι δίκαιοι. Ελάχιστος για το Θεό είναι αυτός που δεν του προσφέρει απολύτως τίποτα παρά τις δυνατότητες που έχει. Όπως ο δούλος, στην παραβολή των ταλάντων, που επέστρεψε το ένα τάλαντο που είχε πάρει, ανεκμετάλλευτο. Και τι ανάγκη έχει ο Θεός και μπορούμε να του την καλύψουμε; Καμία! Ο Θεός δεν έχει ανάγκες, έχουν όμως τα τέκνα του. Οπότε βοηθούμε στις ανάγκες τους, των συνανθρώπων μας δηλαδή, που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και χρείζουν βοηθείας. Σπαταλούμε το τάλαντό μας, όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για τους άλλους. Αν δεν στέρξουμε τους έχοντες μεγαλύτερη ανάγκη απ' ότι εμείς, πως θα ζητήσουμε το έλεος του Θεού; Για εμάς, ο Θεός βρίσκεται στο συνάνθρωπο και κάθε ανακούφιση που αφιλοκερδώς προσφέρουμε, είναι μια ένδειξη σε Εκείνον ότι κάτι αξίζουμε. Ελάχιστοι γινόμαστε όταν η σκέψη μας παρασύρεται από τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια. Τότε τίποτα καλό δεν πράττουμε...
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
