ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με,
γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με. (Ματθ. 25, 35-36)
«Γιατί, πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ’ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε».
Γιατί να πάμε στον παράδεισο μετά την κρίση; Μας το εξηγεί πολύ απλά ο Κύριος. Όχι γιατί κάναμε επίδειξη ταπεινότητας σαν τον «προσευχόμενο Φαρισαίο», ούτε γιατί πράξαμε αυτό που λέει ο νόμος και τίποτε περισσότερο. Γιατί προσφέραμε! Προσφέραμε από αυτό που είχαμε για εμάς, όταν προέκυψε ανάγκη. Είτε κάτι το υλικό, είτε κάτι το πνευματικό. Δεν μιλά ο Ιησούς γενικώς και αορίστως για πεινασμένους, διψασμένους, γυμνούς ή φυλακισμένους. Μιλά δι' όλων αυτών σε πρώτο πρόσωπο. Εγώ ήρθα σε σένα μέσῳ του δυστυχισμένου, μας λέει. Στον δυστυχισμένο που βλέπουμε μπροστά μας, βρίσκεται δίπλα του και ο Χριστός κι ας μην τον βλέπουμε. Δίνοντας την ανακούφιση (που μπορούμε να δώσουμε), δίνουμε και στον Κύριο ανακούφιση: Πως ακόμη παραμένουμε άνθρωποι! Η χαρά του κατατρεγμένου είναι το χαμόγελο του Χριστού.
Και δεν είναι μόνο η ύλη, αυτό που μπορούμε να προσφέρουμε. Ίσως να μην έχουμε υλικά αγαθά ούτε για εμάς. Είναι και η πνευματική μας ενίσχυση. Σε κάποιον που έχει ανάγκη απλά την παρουσία ενός ανθρώπου, την παρηγοριά, έστω την συντροφιά! Ναι, αν προσθέσουμε τη μοναξιά και την αποξένωση σε σοβαρά προβλήματα, τότε έρχεται η απόγνωση και η απελπισία. Τότε η παρουσία μας σε ανθρώπους που δοκιμάζονται μόνοι είναι πιο σημαντική κι από υλικά αγαθά. Βέβαια, για να δώσεις σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να έχεις καλλιεργήσει το πνεύμα...
Πανταχού παρών ο Κύριος είναι και εκεί. Περιμένοντας και προσμένοντας. Λαβαίνει κι Εκείνος το δικό του μερίδιο με τον τρόπο του. Ή στενοχωριέται στην αντίθετη περίπτωση, για το δρόμο που έχουμε δυστυχώς επιλέξει...
Άλλα σχόλια για τη σημερινή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
