τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν;
πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν;
πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε;
καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. (Ματθ. 25, 37 - 40)
Τότε θα του αποκριθούν οι δίκαιοι λέγοντας: «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε, ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις;
Και πότε σε είδαμε ξένο και σε περιμαζέψαμε, ή γυμνό και σε ντύσαμε;
Και πότε σε είδαμε να είσαι ασθενής ή σε φυλακή και ήρθαμε προς εσένα»;
Και αφού αποκριθεί ο βασιλιάς, θα τους πει: «Αλήθεια σας λέω, εφόσον το κάνατε σ’ έναν από αυτούς τους αδελφούς μου τους ασήμαντους, σ’ εμένα το κάνατε».
Κατά την ώρα της κρίσης, τα λόγια του Κυρίου ξενίζουν τους δίκαιους. Δεν τον είδαν ποτέ να έχει ανάγκη και να ζητά τη βοήθειά τους. Δεν φαντάζονταν ότι οι αγαθοεργίες προς το συνάνθρωπο, γινόντουσαν στο Μεσσία. Αυτό τους τονίζει ο Ιησούς, πως η αγάπη στον άλλο, είναι αγάπη προς Εκείνον. Ο παντοδύναμος Χριστός, ταυτίζεται με τους αδύναμους και βασανισμένους ανθρώπους. Τους ονομάζει αδελφούς του γιατί είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος. Είναι Υιός του Θεού και Υιός του ανθρώπου (δηλαδή ο νέος άνθρωπος που συμβολίζει την ελπίδα). Μας ταυτίζει και μας θεωρεί, λοιπόν ο Κύριος με τον εαυτό του. Μας δείχνει την οδό που οδηγεί στην ουράνια βασιλεία. Την φιλανθρωπία. Για την φιλανθρωπία κατέβηκε στη γη και αυτή θα αναιβάσει στον ουρανό τον άνθρωπο. Στο πρόσωπο λοιπόν του συνανθρώπου μας, πάντα θα βρίσκεται ο Ιησούς. Και την αγάπη που θα δίνουμε, ο Ιησούς θα την λαμβάνει. Ο Θεός είναι αγάπη και αυτό ζητάει από εμάς.
