Στάχυν ἡ βλαστήσασα τὸν θεῖον, ὡς χώρα ἀνήροτος σαφῶς, χαῖρε ἔμψυχε τράπεζα, ἄρτον ζωῆς χωρήσασα, χαῖρε τοῦ ζῶντος ὕδατος, πηγὴ ἀκένωτος Δέσποινα.
Χαίρε εσύ που βλάστησες το θείο στάχυ (το Χριστό), σαν χωράφι που δεν καλλιεργήθηκε ποτέ. Χαίρε Δέσπινα, που είσαι το έμψυχο τραπέζι στο οποίο χώρεσε ο άρτος της ζωής, χαίρε πηγή αστείρευτη απ' την οποία αναβλύζει το νερό της ζωής.
Ο ιερός υμνογράφος παρομοιάζει την Παναγία ως ένα χωράφι που χωρίς να δεχτεί την καλλιέργεια με το αλέτρι και τη σπορά, γέννησε το στάχυ του Θεού. Μέσα της βλάστησε και αναπτύχθηκε με υπερφυσικό τρόπο. Έτσι έγινε η σοδειά του Θεού και ο θείο διφυές στάχυ, δηλαδή το θείο βρέφος μετεξελίσσεται σε άρτο της ζωής (Ιω. 6, 35 «ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς). Η Παναγία ως τραπέζι γίνεται η βάση που στηρίζει τον άρτο που δίνει αιώνια ζωή. Τον άρτο που ήρθε να δώσει τροφή στον άνθρωπο που υπέφερε από το λιμό της αμαρτίας. Παράλληλα έδωσε και το νερό, εξίσου σημαντικό για την ανθρώπινη ζωή. Δροσερό και ακένωτο ύδωρ, αναγεννά τον διψασμένο άνθρωπο. Νερό που ξεδιψά παντοτινά (Ιω. 4, 14) γιατί αναβλύζει από αστείρευτη και ανεξάντλητη πηγή, την Παναγία.
