Στη γ' ωδή ακούμε (από τηλεοράσεως λόγῳ κορονοϊού) το παρακάτω τροπάριο σε ήχο δ':
Δάμαλις τὸν μόσχον ἡ τεκοῦσα, τὸν ἄμωμον, χαῖρε τοῖς πιστοῖς, χαῖρε ἀμνὰς κυήσασα, Θεοῦ ἀμνὸν τὸν αἴροντα, κόσμου παντὸς τὰ πταίσματα, χαῖρε θερμὸν ἱλαστήριον.
Χαίρε δάμαλη (νεαρή αγελάδα) που γέννησες το μόσχο τον καθαρό και αψεγάδιαστο, χαίρε αμνάδα που κύησες τον αμνό του Θεού, που σήκωσε τις αμρτίες του κόσμου. Χαίρε εσύ (που αναδείχτηκες) θερμό ιλαστήριο.
Παρομοιάζει με νεαρή αγελάδα και νεαρή προβατίνα ο ιερός υμνογράφος την Παναγία. Έφερε στον κόσμο το μοσχάρι το καθαρό και τον αμνό του Θεού. Η δάμαλη, ο μόσχος και ο αμνός ήταν ζώα που είχαν εξιλαστήριο ρόλο στη λειτουργικότητα της Παλ. Διαθήκης. Δηλαδή, τα θυσίαζαν ως εξιλαστήρια θύματα. Νόμιζαν οι Εβραίοι πως στο προσφερόμενο προς θυσία ζώο, μεταφέρονταν οι αμαρτίες αυτού που το πρόσφερε. Υπήρχε μεν η ανάγκη για άφεση των αμαρτιών, εντούτοις οι θυσίες δεν την παρείχαν. Απλά ήταν προτύπωση της σταυρική θυσίας του Κυρίου, ως αμνός του Θεού που σήκωσε όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες και διά του πάθους του και της αναστάσεώς του, έδωσε την άφεση, φέροντας την καταλλαγή (συμφιλίωση) μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Η Παναγία αναδείχτηκε ιλαστήριο γεμάτο από τη θεία χάρη, διότι διά του Αγ. Πνεύματος, έδωσε την ανθρὠπινη φύση στον Υιό και συνδέθηκε έτσι άρρηκτα με το λυτρωτικό του έργο.
