Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
...σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. (Εβρ. 1, 12)
Εσύ όμως παραμένεις πάντα ο ίδιος, τα χρόνια σου ποτέ δε θα τελειώσουν.
Η φράση είναι παρμένη από τον 101 ψαλμό (στχ. 28) και αναφέρεται στο Θεό. Αέναος ο Θεός παραμένει αιώνιος, παντοτινός. Εκτός χρόνου. Δίχως τέλος. Δίχως αλλοίωση ούτε στην ουσία του, ούτε στο θέλημά του. Πόσο αντίθετος από την ανθρώπινη φύση... Εμείς υποκείμεθα σε χρόνο και σε φθορά. Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Ερχόμαστε και φεύγουμε. Εκείνος σταθερός και αμετάβλητος. Ουδεμία λοιπόν σύγκριση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Κάτι που ο άνθρωπος δυστυχώς λησμονά καμιά φορά πολύ εύκολα. Όταν όλα του πηγαίνουν καλά, όταν δεν έχει δυσκολίες και σκοτούρες, εύκολα παρασύρεται στην αλαζονεία. Εύκολα νομίζει τον εαυτό του ως... θεό! Γιατί να ακολουθήσει πιστά, αυτά που δίδαξε ο Χριστός; Αγνοεί ο άνθρωπος το ποιός είναι ο Θεός; Όχι! Αλλά δεν του αρέσει ο δρόμος της ταπείνωσης για να κερδίσει τη σωτηρία. Δεν θέλει το δύσκολο δρόμο του σταυρού... Προτιμά να γίνει θεός κατά χάριν (όπως του υποσχέθηκε ο Θεός) αλλά άνευ προσπάθειας! Δίχως κόπο και απολαμβάνοντας πλήρως την αμαρτία! Πόσο διαφορετικός λοιπόν απ΄ εμάς ο Θεός αλλά και η μοναδική οδός για να γίνουμε κι εμείς αθάνατοι. Μπορεί να μας χαρίσει την αιωνιότητα, αλλά ας του δείξουμε ότι την αξίζουμε. Περίοδος νηστείας η μεγάλη Τεσσαρακοστή, και περίοδος μεγάλης πνευματικής προσπάθειας προς αυτόν το στόχο.
