Σήμερα ψάλλεται ολόκληρος ο Ακάθιστος Ύμνος, και ας ρίξουμε μια ματιά στο τελευταίο κάθισμα πριν το Δι' εὐχῶν...:
Τὴν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου, καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριὴλ καταπλαγείς, ἐβόα σοι Θεοτόκε· Ποῖόν σοι ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον, τὶ δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. Διὸ ὡς προσετάγην βοῶ σοι· Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη.
Την ωραιότητα της παρθενίας σου και την υπέρλαμπρη αγνότητα σου, σου φώναξε Θεοτόκε ο Γαβριήλ που σε αντίκρισε με δέος, Ποιό εγκώμιο άξιο σε σένα να σου απευθύνω; Πως να σε αποκαλέσω; Απορώ και αναρωτιέμαι. Γι' αυτό, όπως διατάχθηκα, σε προσφωνώ Χαίρε η κεχαριτωμένη.
Ο ιερός υμνογράφος μας τονίζει το μέγεθος και την λαμπρότητα της αγνότητας και της παρθενίας της Θεοτόκου. Είναι τέτοια, που μέχρι και ο αρχάγγελος Γαβριήλ, υποκλίνεται μπροστά της. Είναι τόσο μεγάλη η χάρη της, ώστε δεν δύναται να βρει κατάλληλο εγκώμιο για να την προσφωνήσει. Οι λέξεις δεν μπορούν να αποδώσουν το κάλος και την αρετή της. Η αγιοσύνη της, είναι τόσο καταφανής ώστε ο Γαβριήλ μένει απορημένος. Η Παναγία είναι απόλυτα έτοιμη να δεχτεί στα σπλάχνα της τον Κύριο. Γι' αυτό, το μόνο επίθετο που της απευθύνει,είναι το κεχαριτωμένη, δηλαδή έχει λάβει από το Θεό όλες τις θείες χάρες.
