Λάμψας ἐν τῇ Αἰγύπτῳ φωτισμὸν ἀληθείας, ἐδίωξας του ψεύδους τὸ σκότος, τὰ γὰρ εἴδωλα ταύτης, Σωτήρ, μὴ ἐνέγκαντά σου τὴν ἰσχὺν πέπτωκεν, οἱ τούτων δὲ ῥυσθέντες ἐβόων πρὸς τὴν Θεοτόκον,
Αφού έλαμψες στην Αίγυπτο το φωτισμό της θείας αλήθειας, αφάνισες το σκοτάδι του ψεύδους, γιατί τα είδωλα αυτής (της Αιγύπτου) μη μπορώντας να αντέξουν τη δύναμή σου Σωτήρα γκρεμίστηκαν. Οι λυτρωθέντες από αυτά φώναζαν δυνατά προς τη Θεοτόκο:
Χαῖρε, ἀνόρθωσις των ἀνθρώπων,
χαῖρε, κατάπωσις των δαιμόνων.
Χαίρε εσύ που είσαι η ανόρθωση των ανθρώπων,
χαίρε εσύ που είσαι η κατάπτωση των δαιμόνων.
Χαῖρε, της ἀπάτης τὴν πλάνην πατήσασα,
χαῖρε, των εἰδώλων τὸν δόλον ἐλέγξασα.
Χαίρε εσύ που πάτησες την πλάνη που έφερε η απάτη,
χαίρε εσύ που έλεγξες το δόλο των ειδώλων.
Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραὼ τὸν νοῆτον,
χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τους διψῶντας τὴν ζωήν.
Χαίρε θάλασσα που καταπόντισες (στα νερά σου) το Φαραώ (διάβολο)
χαίρε πέτρα που ξεδίψασες όσους διψούν την αληθινή ζωή.
Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τους ἐν σκότει,
χαῖρε, σκέπη του κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.
Χαίρε φωτεινέ στύλε όσων περπατούν στο σκοτάδι,
χαίρε σκέπη του κόσμου που είσαι πλατύτερη από τη νεφέλη.
Χαῖρε, τροφή του μάννα διάδοχε,
χαῖρε, τρυφῆς ἁγίας διάκονε.
Χαίρε τροφή που διαδέχτηκε το μάννα,
χαίρε εσύ που μοιράζεις τη θεία απόλαυση.
Χαῖρε, ἡ Γῆ της ἐπαγγελίας,
χαῖρε, ἐξ ἧς ῥέει μέλι καὶ γάλα.
Χαίρε εσύ που είσαι η γη της επαγγελίας,
χαίρε εσύ από την οποία ρέει μέλι και γάλα.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Στον Λ' Οίκο μας ιστορείται η φυγή του Ιησού στην Αίγυπτο. Η Αίγυπτος αλληγορικά συμβολίζει τη χώρα της αμαρτίας και ο Φαραώ το διάβολο. Εκεί η παρουσία του Ιησού στην μήτρα της Παρθένου, έλαμψε δυνατά διώχνοντας το σκοτάδι της αμαρτίας. Με το θεομητορικό θαύμα, ο νοητός Φαραώ καταποντίζεται στη θάλασσα (δηλ. ο διάβολος και οι δαίμονες γκρεμίζονται στα τάρταρα) και οι άνθρωποι ανορθώνονται από την αμαρτία. Η Παναγία προετοιμάζει την τροφή που θα σώσει τον κόσμο, σαν το μάννα εξ ουρανού. Αυτή η τροφή είναι ο Χριστός, ο άρτος τη ζωής. Έχει πνευματική γλυκύτητα και δεν στερεύει ποτέ. Ο ιερός υμνογράφος προτυπώνει την Παρθένο με τη γη της επαγγελίας, τη Χαναάν, η οποία ήταν πλούσια και εύφορη. Μέσα της ενώθηκε ο Θεός με τον άνθρωπο, και από αυτή τη μυστηριακή ένωση οι άνθρωποι θα γευτούν τις πνευματικές δωρεές αποβάλλοντας την αμαρτία.
