Στους αίνους ακούμε το παρακάτω στιχηρό ιδιόμελο σε α' ήχο:
Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου, πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος; ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα, ὁ χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου, καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων, καθάρισον Κύριε, τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου, καὶ σῶσόν με ὡς φιλάνθρωπος.
(Μέσα στις λαμπρότητες των αγίων σου, πως θα εισέλθω εγώ ο ανάξιος; Γιατί εάν τολμήσω να εισέλθω μαζί τους στο νυμφώνα, το ένδυμά μου με ελέγχει ότι είναι ακατάλληλο και ανάξιο καθαρότητας του γάμου, και θα διωχθώ έξω δέσμιος από τους Αγγέλους. Καθαρισέ Κύριε τις κηλίδες της ψυχής μου και σώσε με ως φιλάνθρωπος.)
Ο πιστός, βλέπει τη λαμπρότητα του ουράνιου νυμφώνα που προσφέρει χαρά και μακαριότητα. Όμως βλέπει ταυτόχρονα την ψυχή του και στενοχωριέται. Είναι βρώμικη και ακάθαρτη από την αμαρτία. Δεν την κράτησε καθαρή. Και αν δείξει θράσος και τολμήσει να μπει, θα τον απομακρύνουν οι Άγγελοι.
Αυτό το ενδεχόμενο θέλει ο πιστός να αποφύγει. Και προσφεύγει στον Κύριο. Να τον βοηθήσει να σωθεί από την αμαρτία. Να τον καθαρίσει και να τον ενσωματώσει στο σώμα των εκλεκτών και των αγίων. Και αυτό γίνεται μόνο αν ο άνθρωπος μετανοήσει και το ζητήσει από το Θεό. Με ταπεινότητα και συντριβή θα λάβει το έλεος Του.
