Γ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

Μας λέει ο Ο' οίκος:
 

Ὅλως ἦν ἐν τοῖς κάτω, καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν, ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος·  συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις τοπικὴ γέγονε, καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα· 

(Όλος βρισκόταν στη γη αλλά δεν απουσίαζε καθόλου από τον ουρανό, ο απερίγραπτος Λόγος. Δεν έγινε μετάβαση τοπική κατά την ενανθρώπηση  αλλά με θεϊκή συγκατάβαση. Συντελέστηκε τόκος από Παρθένο που ακούει ταύτα.)

Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα,
χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.

(Χαίρε χώρα στην οποία χωρήθηκε ο αχώρητος Θεός,

χαίρε θύρα διά της οποίας ανοίγεται το μυστήριο της σωτηρίας.) 
Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα,
χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα. 

(Χαίρε που είσαι το αμφίβολο άκουσμα των απίστων

χαίρε το ανδιαμφησβήτητο καύχημα των πιστών.)
Χαῖρε, ὄχημα πανάγιον τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ,
χαῖρε, οἴκημα πανάριστον τοῦ ἐπὶ τῶν Σεραφείμ.
(Χαίρε όχημα πανάγιο αυτού που επιβαίνει στα Χερουβίμ

χαίρε πανάριστο οίκημα αυτού που αναπαύεται στα Σεραφείμ.) 

Χαῖρε, ἡ τἀναντία εἰς ταὐτὸ ἀγαγοῦσα,
χαῖρε, ἡ παρθενίαν καὶ λοχείαν ζευγνῦσα.
(Χαίρε εσύ που έφερες κοντά και ταύτισες τα ενάντια

χαίρε εσύ που συνέζευξες την παρθενία με την γέννηση.)

Χαῖρε, δι' ἧς ἐλύθη παράβασις,
χαῖρε, δι' ἧς ἠνοίχθη παράδεισος. 

(Χαίρε εσύ διά της οποίας καταλύθηκε η παράβαση

χαίρε εσύ διά της οποίας ανοίχθηκε ο Παράδεισος.)
Χαῖρε, ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ βασιλείας,
χαῖρε, ἐλπὶς ἀγαθῶν αἰωνίων.

(Χαίρε εσύ που είσαι το κλειδί της βασιλείας του Χριστού

χαίρε εσύ που είσαι η ελπίδα των αιωνίων αγαθών.) 

Ο Ο'οίκος αχολείται με δογματικές αλήθειες. Στο προοίμιο ο ιερός υμνογράφος αναφέρει την αντίδοση των ιδιωμάτων των δύο φύσεων του Χριστού στο ενιαίο του θεανδρικό πρόσωπο. Σ' αυτό οι δύο φύσεις μεταδίδουν τα φυσικά τους ιδιώματα η μία στην άλλη. Ο Χριστός ήταν συγχρόνως ως αΐδιος Λόγος του Πατρός και άνω και κάτω. Αχώρητος ο Θεός κατά την ανθρώπινη φύση του χώρεσε στη μήτρα της Παρθένου. Στη Θεοτόκο η αμαρτωλή ανθρωπότητα ήρθε σε ζεύξη με το Θεό. Γεφυρώθηκε το χάσμα του πρωπατορικού αμαρτήματος με το Δημιουργό. Η πεσμένη φύση βρίσκει την αρχέγονη παρθενικότητά της. Η υπακοή της Παναγίας σε αντίθεση με την παρακοή του Αδάμ, έλυσε την πρωπατορική παράβαση. Γίνεται η ίδια το κλειδί για τον χαμένο παράδεισο. Έτσι γίνεται η ελπίδα των πιστών.