«ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ...»

Άρχισε ο ήλιος να ζεσταίνει τη φύση,
άρχισαν να ανθίζουν τα φυτά,
να αποχωρεί από τα μάτια μου
το άχαρο πρόσωπο του χειμώνα.
Εμφανίζεται σιγά σιγά η Περσεφόνη
μ' ένα χαμόγελο σαρδόνιο
περιμένοντας να την ακολουθήσω
στον ξέφρενο χορό των λουλουδιών.
Κοιτώ ατάραχος την πανδαισία των χρωμάτων,
το λίκνισμα της λυγερόκορμης φιγούρας,
το κάλεσμα των ματιών της.
Ω! Μαγευτική Περσεφόνη...
Η σκέψη αφήνει το χρόνο να κυλάει.
Χωρίς συμμετοχή, χωρίς απόκριση, δίχως χρώμα!
Μια ακόμα θυσία της λευκής βασίλισσας
σε μια ατέρμονη παρτίδα που θα παραμένει
συνεχώς ισόπαλη...