Στη φύση αναγνωρίζεται ακόμα η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Διότι, όταν θέλει κανείς να κρατήσει τα πουλιά μακριά από τα δένδρα, τότε ορθώνει κάτι που να μοιάζει με άνθρωπο, και ήδη αρκεί η μακρινή ομοιότητα με τον άνθρωπο, που έχει το σκιάχτρο, για να εμπνεύσει σεβασμό.
(Ζαίρεν Κίερκεγκωρ, «Είτε-Είτε» κλικ εδώ, μετάφραση Γεωργίου Ρούκαλη)
Η ανθρώπινη φιγούρα, έστω και ψεύτικη, εμπνέει το σεβασμό στη φύση. Έναν φόβο πως υπάρχει η ανθρώπινη παρουσία, ώστε να εμποδίσει τα πουλιά να φάνε τον καρπό. Όχι τρόμο, ούτε πανικό. Όπως τα δυνατά ζώα προστατεύουν την περιοχή τους από αντίπαλους διεκδικητές. Μια άμυνα στη μάχη της επιβίωσης. Ένα τέχνασμα το σκιάχτρο, που ξεγελά προστατεύοντας τους καρπούς.
Πόσο τρομακτικότερο όμως γίνεται αυτό το σκιάχτρο όταν μ' αυτό θέλει κανείς να κοροϊδέψει τους συνανθρώπους του... Όταν αυτή η ψεύτικη φιγούρα χρησιμοποιείται για να γοητεύσει και να παραπλανήσει ώστε να παγιδεύσει και φέρει κακό. Όταν αντί για άμυνα, όπως στην φύση, το σκιάχτρο γίνεται επιθετικό όπλο. Ένα καμουφλάζ δολιότητας και πονηριάς. Εξάλλου το σκιάχτρο του χαρακτήρα δεν τρομάζει μόνο, αλλά πολλές φορές κολακεύει.
Αν στη φύση με το σκιάχτρο προστατεύουμε καρπούς, εναντίον των ανθρώπων τους υφαρπάζουμε! Εννοώντας «καρπό» ότι μας συμφέρει. Και δυστυχώς επειδή ἔξις δευτέρα φύσις (= η συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση μας) η χρήση της ψεύτικης φιγούρας επιφέρει αλλοίωση του χαρακτήρα και ο αληθινός εαυτός εγκλωβίζεται στον ψεύτικο. Καταντάει έτσι να αντιμετωπίζει και τους άλλους καχύποπτα ως δυνάμει σκιάχτρα που τριγυρνούν ως αρπακτικά.
Τουλάχιστον η φύση δείχνει σεβασμό στον άνθρωπο, αληθινός ή ψεύτικος. Στο σκιάχτρο που απλά στέκεται ακούνητο. Δεν γνωρίζει το τέχνασμα. Ούτε και ο άνθρωπος γνωρίζει το τέχνασμα του συνανθρώπου του. Σε έναν κόσμο που γέμισε «σκιάχτρα» χάνοντας το σεβασμό και την αγάπη για τον άλλο. Επιδιώκουμε το σεβασμό με το ψέμα παρά με την αλήθεια. Προστατεύοντας το χωράφι ενός εαυτού χωρίς καρπούς. Κρύβοντας την εσωτερική ακαρπιά και στειρότητα. «Σκιάχτρα» οι άνθρωποι, «σκιάχτρο» και η ζωή...
Πόσο τρομακτικότερο όμως γίνεται αυτό το σκιάχτρο όταν μ' αυτό θέλει κανείς να κοροϊδέψει τους συνανθρώπους του... Όταν αυτή η ψεύτικη φιγούρα χρησιμοποιείται για να γοητεύσει και να παραπλανήσει ώστε να παγιδεύσει και φέρει κακό. Όταν αντί για άμυνα, όπως στην φύση, το σκιάχτρο γίνεται επιθετικό όπλο. Ένα καμουφλάζ δολιότητας και πονηριάς. Εξάλλου το σκιάχτρο του χαρακτήρα δεν τρομάζει μόνο, αλλά πολλές φορές κολακεύει.
Αν στη φύση με το σκιάχτρο προστατεύουμε καρπούς, εναντίον των ανθρώπων τους υφαρπάζουμε! Εννοώντας «καρπό» ότι μας συμφέρει. Και δυστυχώς επειδή ἔξις δευτέρα φύσις (= η συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση μας) η χρήση της ψεύτικης φιγούρας επιφέρει αλλοίωση του χαρακτήρα και ο αληθινός εαυτός εγκλωβίζεται στον ψεύτικο. Καταντάει έτσι να αντιμετωπίζει και τους άλλους καχύποπτα ως δυνάμει σκιάχτρα που τριγυρνούν ως αρπακτικά.
Τουλάχιστον η φύση δείχνει σεβασμό στον άνθρωπο, αληθινός ή ψεύτικος. Στο σκιάχτρο που απλά στέκεται ακούνητο. Δεν γνωρίζει το τέχνασμα. Ούτε και ο άνθρωπος γνωρίζει το τέχνασμα του συνανθρώπου του. Σε έναν κόσμο που γέμισε «σκιάχτρα» χάνοντας το σεβασμό και την αγάπη για τον άλλο. Επιδιώκουμε το σεβασμό με το ψέμα παρά με την αλήθεια. Προστατεύοντας το χωράφι ενός εαυτού χωρίς καρπούς. Κρύβοντας την εσωτερική ακαρπιά και στειρότητα. «Σκιάχτρα» οι άνθρωποι, «σκιάχτρο» και η ζωή...
