Με άλλα λόγια αντί να κοιτάμε τα χάλια μας, μιας και αυτά είναι που προβάλονται περισσότερο, στρέφουμε το ενδιαφέρον στο πως αυτά προβάλονται διεθνώς. Αντί να ζητήσουμε συγγνώμη σε όλους τους πλανητικούς συγκατοίκους μας για όσα βλέπουν και μας κακοχαρακτηρίζουν σαν λαό, δείχνουμε μάλλον σαν να το απολαμβάνουμε κιόλας! Και ναι μεν η αρνητική διαφήμιση είναι πρωτίστως διαφήμιση, αλλά θα έπρεπε εκτός από χάλια να δείχνουμε και κάτι το θετικό. Τελευταίο θετικό που θυμάμαι είναι το μουσείο της Ακρόπολης, άντε και η υποψηφιότητα του Κυνόδοντα για το ΟΣΚΑΡ... ενώ τα αρνητικά διαδέχονται το ένα το άλλο!
Καλό είναι να κοιτάμε και τη δημόσια εικόνα μας, αλλά όχι μόνον όταν αυτή πλήτεται από τα ανητικά που... παράγουμε ως πολιτισμός! Καλό θα ήταν να ξέρουμε πως ότι γίνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη δημοσιοποιείται. Οπότε δεν είναι ανάγκη κάθε φορά να βλέπουμε το πως μας είδαν τα ξένα ΜΜΕ. Ανάγκη είναι να καταλάβουμε πως χρειαζόμαστε και θετική «διαφήμιση». Γιατί λαός που δεν παράγει πολιτισμό (εξ ου και η θετική προβολή) καταντάει να δείχνει «γυφτομαχαλάς» όχι μόνο στα μάτια των ξένων αλλά και όσων θα μπορούσαν να καλωπίσουν την εικόνα μας δημιουργώντας.
Εκτός κι αν το ζητούμενο είναι να προβαλόμαστε, με όποιον τρόπο, στην αλλοδαπή. Κάτι που βέβαια έχει αντίκτυπο και στο σεβασμό που αποπνέουμε μετά από τα αρνητικά μας. Και στόχος δεν πρέπει να είναι το πως θα τα... καμουφλάρουμε, αλλά το πως θα τα διορθώσουμε. Χωρίς εσωστρέφεια και ωχαδελφισμό. Γιατί και αυτό δεν θα περάσει απαρατήρητο...