καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. (Λουκ. 18, 13)
Και ο τελώνης, που στέκονταν κάπου μακρυά από το θυσιαστήριον, δεν ήθελε ούτε τα μάτια του να σηκώση στον ουρανόν, αλλά χτυπούσε το στήθος του λέγοντας· Θεε μου, σπλαγχνίσου με τον αμαρτωλό. Έχοντας συναίσθηση των αμαρτιών του, ούτε πλησίασε το θυσιαστήριο για να προσευχηθεί. Η προσευχή δεν ήταν γι' αυτόν μια προβολή και εκθείαση των θρησκευτικών του καθηκόντων αλλά μια αίτηση μετανοίας από το Θεό. Η ντροπή που ένιωθε τον έκανε να έχει σκυφτό το κεφάλι. Δεν πήγε για επιβράβευση αλλά για συγχώρεση. Και αυτή η στάση είναι προς μίμηση, διότι όχι μόνο πρέπει να αποδεχόμαστε τις αμαρτίες που διαπράττουμε, αλλά και να προσερχόμαστε στο Θεό για να ζητήσουμε μετανοώντας ειλικρινώς το έλεος του.
