Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. (Λουκ. 16, 22)
Κάποτε πέθανε ο φτωχός, και οι άγγελοι τον πήγαν στην αγκαλιά στου Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και τον έθαψαν.
Πέθανε ο φτωχός Λάζαρος, ο οποίος αδιαμαρτύρητα σήκωνε το βάρος των ασθενειών του και της ασπλαχνίας του πλούσιου στου οποίου την πόρτα μάταια προσπαθούσε να βρει κάποιο ψίχουλο να χορτάσει την πείνα του. Τον ίδιο καιρό όμως πέθανε και ο πλούσιος. Πόσο εμφανής είναι η αντίθεση στις δύο αυτές περιπτώσεις θανάτου. Για το σώμα του Λαζάρου, δεν αναφέρεται καν αν ετάφη και κυρίως πως ετάφη. Προφανώς στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ήταν μια ταφή/αγγαρεία για να μην μυρίσει η άψυχη σωρός του. Η ψυχή του όμως, είχε τόσο μεγάλη αρετή, που αντί θα την πάει ένας άγγελος στον παράδεισο, έλαβε τιμητική συνοδεία από πολλούς αγγέλους και την πήγαν στην αγκαλιά (κόλπον) του δίκαιου Αβραάμ. Όχι απλά δηλαδή να γευτεί τη χάρη του παραδείσου, αλλά να αναπαυθεί στην αγκαλιά του Αβραάμ. Όπως ένα παιδί στην αγκαλιά του πατέρα του.
Αντίθετα για τον πλούσιο, αναφέρει η διήγηση μόνο για το σώμα του, αλλά τίποτα για την ψυχή του. Εκείνος αντίθετα από το Λάζαρο, τάφηκε. Προφανώς με μεγαλοπρέπεια επειδή ήταν πλούσιος. Η ψυχή του όμως; Αν ήταν να πήγαινε κι εκείνη στον παράδεισο θα το μαθαίναμε. Βλέπουμε παρακάτω στη διήγηση, ότι όπως τάφηκε το σώμα, «τάφηκε» και η ψυχή. Δηλαδή, αντί να ανέβη άνωθεν προς τη θεία χάρη, κατέβη προς τον τόπο τιμωρία (κόλαση) τον Άδη. Ο μεν Λάζαρος έφυγε από έναν κόσμο ξένο, και πήγε σε έναν φιλόξενο, ο δε πλούσιος έφυγε από το «δικό του» οικείο κόσμο (τον υλιστικό) και πήγε σε έναν αφιλόξενο! Η μεν ταφή του πλούσιου είναι αυτό που βλέπουμε οι ζωντανοί, που είναι εφήμερη και απευθύνεται στην παραδόπιστη και ματαιόδοξη νοοτροπία μας (διαχρονικός γαρ ο υλιστικός τρόπος σκέψης). Αυτό που δεν βλέπουμε είναι η το τι συμβαίνει μετά. Και παρότι μπορούμε να το εικάσουμε, εντούτοις το παραβλέπουμε.
Η συνοδεία της ψυχής από αγγέλους προς τον παράδεισο, απαιτεί πολύ προσπάθεια, υπομονή, πίστη και ταπεινότητα. Επιπλέον δεν είναι ορατή στους φυσικούς μας οφθαλμούς, για να πειστούμε περί του τι μέλλει γενέσθαι μετά θάνατον. Μένουμε δυστυχώς μόνο σε ότι βλέπουμε. Και επειδή η συμπεριφορά και ο τρόπος ζωής μας πριν τον θάνατο καθορίζουν το τι θα μας συμβεί μετά από αυτόν, ας μην επαναπαυόμαστε ότι κάπως θα τα καταφέρουμε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Ας μη γίνουμε σαν τον πλούσιο και να μας αρκεί μόνο μια πλούσια «ταφή»...
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. (Λουκ. 16, 22)
Κάποτε πέθανε ο φτωχός, και οι άγγελοι τον πήγαν στην αγκαλιά στου Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και τον έθαψαν.
Πέθανε ο φτωχός Λάζαρος, ο οποίος αδιαμαρτύρητα σήκωνε το βάρος των ασθενειών του και της ασπλαχνίας του πλούσιου στου οποίου την πόρτα μάταια προσπαθούσε να βρει κάποιο ψίχουλο να χορτάσει την πείνα του. Τον ίδιο καιρό όμως πέθανε και ο πλούσιος. Πόσο εμφανής είναι η αντίθεση στις δύο αυτές περιπτώσεις θανάτου. Για το σώμα του Λαζάρου, δεν αναφέρεται καν αν ετάφη και κυρίως πως ετάφη. Προφανώς στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ήταν μια ταφή/αγγαρεία για να μην μυρίσει η άψυχη σωρός του. Η ψυχή του όμως, είχε τόσο μεγάλη αρετή, που αντί θα την πάει ένας άγγελος στον παράδεισο, έλαβε τιμητική συνοδεία από πολλούς αγγέλους και την πήγαν στην αγκαλιά (κόλπον) του δίκαιου Αβραάμ. Όχι απλά δηλαδή να γευτεί τη χάρη του παραδείσου, αλλά να αναπαυθεί στην αγκαλιά του Αβραάμ. Όπως ένα παιδί στην αγκαλιά του πατέρα του.
Αντίθετα για τον πλούσιο, αναφέρει η διήγηση μόνο για το σώμα του, αλλά τίποτα για την ψυχή του. Εκείνος αντίθετα από το Λάζαρο, τάφηκε. Προφανώς με μεγαλοπρέπεια επειδή ήταν πλούσιος. Η ψυχή του όμως; Αν ήταν να πήγαινε κι εκείνη στον παράδεισο θα το μαθαίναμε. Βλέπουμε παρακάτω στη διήγηση, ότι όπως τάφηκε το σώμα, «τάφηκε» και η ψυχή. Δηλαδή, αντί να ανέβη άνωθεν προς τη θεία χάρη, κατέβη προς τον τόπο τιμωρία (κόλαση) τον Άδη. Ο μεν Λάζαρος έφυγε από έναν κόσμο ξένο, και πήγε σε έναν φιλόξενο, ο δε πλούσιος έφυγε από το «δικό του» οικείο κόσμο (τον υλιστικό) και πήγε σε έναν αφιλόξενο! Η μεν ταφή του πλούσιου είναι αυτό που βλέπουμε οι ζωντανοί, που είναι εφήμερη και απευθύνεται στην παραδόπιστη και ματαιόδοξη νοοτροπία μας (διαχρονικός γαρ ο υλιστικός τρόπος σκέψης). Αυτό που δεν βλέπουμε είναι η το τι συμβαίνει μετά. Και παρότι μπορούμε να το εικάσουμε, εντούτοις το παραβλέπουμε.
Η συνοδεία της ψυχής από αγγέλους προς τον παράδεισο, απαιτεί πολύ προσπάθεια, υπομονή, πίστη και ταπεινότητα. Επιπλέον δεν είναι ορατή στους φυσικούς μας οφθαλμούς, για να πειστούμε περί του τι μέλλει γενέσθαι μετά θάνατον. Μένουμε δυστυχώς μόνο σε ότι βλέπουμε. Και επειδή η συμπεριφορά και ο τρόπος ζωής μας πριν τον θάνατο καθορίζουν το τι θα μας συμβεί μετά από αυτόν, ας μην επαναπαυόμαστε ότι κάπως θα τα καταφέρουμε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Ας μη γίνουμε σαν τον πλούσιο και να μας αρκεί μόνο μια πλούσια «ταφή»...
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
