Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. (Λουκ. 16, 30)
«Όχι, πατέρα μου Αβραάμ», του λέει εκείνος, «δεν αρκεί· αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν»
Ο πλούσιος που αδικούσε το φτωχό Λάζαρο, όσο ζούσε, και βίωνε την κόλαση, ζήτησε από τον Αβραάμ κάποιον τρόπο να προειδοποιήσει τους αδελφούς του για το μαρτύριό του. Στην απάντηση του Αβραάμ ότι μπορούν να ακολουθήσουν τις μαρτυρίες του Μωυσή και των προφητών, εκείνος ζήτησε κάτι πιο... πειστικό! Δεν αρκεί ο λόγος του Θεού, χρειάζεται κάτι πιο δραστικό: Ένα θαύμα! Και τι θαύμα! Να πάει κάποιος από τους νεκρούς να τους πει να μετανοήσουν όσο είναι καιρός! Θρασύτατη απαίτηση, που όμως δείχνει κάποια σημαντικά πράγματα για τον πλούσιο, και δυστυχώς για πολλούς από εμάς...
Πρώτον, ο πλούσιος παραδέχεται ότι αδιαφορούσε για το λόγο του Θεού, συνεπώς δεν θα μετανοούσε μελετώντας τον και κάνοντάς τον βίωμα. Το ίδιο έκαναν και οι αδελφοί του. Σάμπως και με μας το ίδιο δεν συμβαίνει; Προσπαθήσαμε να κάνουμε πράξη τα όσα μας διδάσκει ο Χριστός; Στο περίπου, το κατά δύναμιν, κάτι οι κακές περιστάσεις, κάτι οι δυσκολίες κλπ, κλπ. Από δικαιολογίες η φαρέτρα μας είναι πλήρης! Οπότε δεν μας φτάνει το ευαγγέλιο!
Δεύτερον, ο πλούσιος παραδέχεται ότι η αιτία της τιμωρίας του ήταν όχι τα πλούτη αλλά η αμετανοησία του. Υπονοεί μάλιστα, ότι έπρεπε να μετανοήσει αλλά επειδή δεν αρκούσε το να μελετάει το λόγο του Θεού, δεν είχε κάποια θεία παρέμβαση για να πεισθεί! Θα πείθονταν αν είχε; Ή αφού έδειχνε αδιαφορία, θα συνέχιζε να αδιαφορεί ή ενδεχομένως να αμφισβητούσε το θαύμα; Κατόπιν εορτής βέβαια, ισχυρίζεται για τους αδελφούς του ότι μόνο ένα θαύμα θα τους έπειθε.
Τρίτον, ζητά να πάει κάποιος από τους νεκρούς να προειδοποιήσει τους αδελφούς του για το τι μέλλει γενέσθαι στην άλλη ζωή. Αν πήγαινε ο Αβραάμ ή κάποιος άγγελος δεν θα πείθονταν; Ή αν άκουγαν μια φωνή, ή αν έβλεπαν κάτι υπερφυσικό λόγου χάρη μια καιόμενη βάτο (για να θυμίσω το Μωυσή) δεν θα αρκούσε; Γιατί κάποιος από τους νεκρούς; Διότι θα τους έπειθε καλύτερα για τα περί κολάσεως. Μιας και αδιαφορούσαν για το Θεό τους αγγέλους του και τους αγίους του. Και με το φόβο μην τιμωρηθούν θα άλλαζαν μυαλά! Λάθος! Απλά θα άλλαζαν τακτική, όχι γιατί θα ένιωθαν ταπείνωση και αγάπη αλλά από συμφέρον και φόβο. Έτσι δεν θα κάναμε οι περισσότεροι εξ ημών;
Ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτό που θέλει ο Θεός, δεν είναι να «συμμορφωθούμε» με το θέλημά του επειδή θα πειστούμε για την τιμωρία που περιμένει όσους αμαρτάνουν. Αλλά να αλλάξουμε στάση ζωής τιθασεύοντας τον εγωισμό μας και αγαπώντας τους συνανθρώπους μας. Να πράξουμε δηλαδή τα όσα μας δίδαξε ο Χριστός και να αφήσουμε την αμαρτία πίσω. Αν περιμένουμε σώνει και καλά ένα θαύμα για να πειστούμε τότε έχουμε εγκλωβιστεί στο χειρότερο σύμβουλο: τον εγωισμό μας!
