Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. (Λουκ. 16, 24)
Και τότε αυτός φώναξε και είπε: «Πατέρα Αβραάμ, ελέησέ με και στείλε το Λάζαρο να βουτήξει το άκρο του δαχτύλου του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου, γιατί πονώ υπερβολικά μέσα στη φλόγα αυτή».
Ο πλούσιος της παραβολής, αφού βρέθηκε στην κόλαση μετά θάνατον, παρακαλούσε τον Αβραάμ να στείλει το φτωχό Λάζαρο, τον οποίον αδικούσε ο πλούσιος, να του δώσει έστω μια μικρή ανακούφιση από τις φλόγες της κόλασης. Συμβολικά η τιμωρία μας δίνεται ως φωτιά, για να μας δείξει ότι είναι πολύ επώδυνη. Αναγνωρίζει λοιπόν τον Αβραάμ, οπότε ο πλούσιος είναι Ιουδαίος, και δύναται να του μιλήσει. Τι άλλο θα μπορούσε άραγε να πει εκείνη την ώρα που γεύονταν την τιμωρία για όσα έκανε εν ζωῇ, από το να ζητά έλεος; Θα μπορούσε να ζητήσει συγγνώμη από το Λάζαρο για τη συμπεριφορά του! Ούτε που απευθύνεται στον φτωχό που αδικούσε! Πονηρά δεν παρακαλούσε τον ίδιο τον Αβραάμ να τον ανακουφίσει, αλλά να στείλει το Λάζαρο. Ο πλούσιος δεν είχε καν την αξιοπρέπεια να υπομένει την δίκαιη τιμωρία του. Σε αντίθεση με το φτωχό Λάζαρο που υπέμενε τα μαρτύριά του καρτερικά. Η μετά θάνατον τιμωρία του λοιπόν, δεν ήταν άδικη. Και μια τέτοια ή παρόμοια κατάσταση περιμένει εμάς αν δεν μετανοήσουμε όσο ακόμη βρισκόμαστε ζωντανοί. Η παραβολή, δεν έχει σκοπό να τρομάξει και διά του φόβου να στραφούμε στο ευαγγέλιο. Αλλά να μας πει ότι όντως υπάρχει κρίση στην άλλη ζωή και με βαριά τιμωρία...
Άλλα σχόλια για τη σημερινή περικοπή, εδώ, εδώ και εδώ.
καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. (Λουκ. 16, 24)
Και τότε αυτός φώναξε και είπε: «Πατέρα Αβραάμ, ελέησέ με και στείλε το Λάζαρο να βουτήξει το άκρο του δαχτύλου του στο νερό και να δροσίσει τη γλώσσα μου, γιατί πονώ υπερβολικά μέσα στη φλόγα αυτή».
Ο πλούσιος της παραβολής, αφού βρέθηκε στην κόλαση μετά θάνατον, παρακαλούσε τον Αβραάμ να στείλει το φτωχό Λάζαρο, τον οποίον αδικούσε ο πλούσιος, να του δώσει έστω μια μικρή ανακούφιση από τις φλόγες της κόλασης. Συμβολικά η τιμωρία μας δίνεται ως φωτιά, για να μας δείξει ότι είναι πολύ επώδυνη. Αναγνωρίζει λοιπόν τον Αβραάμ, οπότε ο πλούσιος είναι Ιουδαίος, και δύναται να του μιλήσει. Τι άλλο θα μπορούσε άραγε να πει εκείνη την ώρα που γεύονταν την τιμωρία για όσα έκανε εν ζωῇ, από το να ζητά έλεος; Θα μπορούσε να ζητήσει συγγνώμη από το Λάζαρο για τη συμπεριφορά του! Ούτε που απευθύνεται στον φτωχό που αδικούσε! Πονηρά δεν παρακαλούσε τον ίδιο τον Αβραάμ να τον ανακουφίσει, αλλά να στείλει το Λάζαρο. Ο πλούσιος δεν είχε καν την αξιοπρέπεια να υπομένει την δίκαιη τιμωρία του. Σε αντίθεση με το φτωχό Λάζαρο που υπέμενε τα μαρτύριά του καρτερικά. Η μετά θάνατον τιμωρία του λοιπόν, δεν ήταν άδικη. Και μια τέτοια ή παρόμοια κατάσταση περιμένει εμάς αν δεν μετανοήσουμε όσο ακόμη βρισκόμαστε ζωντανοί. Η παραβολή, δεν έχει σκοπό να τρομάξει και διά του φόβου να στραφούμε στο ευαγγέλιο. Αλλά να μας πει ότι όντως υπάρχει κρίση στην άλλη ζωή και με βαριά τιμωρία...
Άλλα σχόλια για τη σημερινή περικοπή, εδώ, εδώ και εδώ.
