Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
...εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω (Β' Κορ. 6, 16)
...είπε ο Θεός, ότι θα κατοικήσω ανάμεσά τους και θα πορεύομαι μαζί τους
Ο απ. Παύλος μας υπενθυμίζει αυτό που έχει ήδη πει ο Θεός (Λευϊτ. 26, 12) στον περιούσιο λαό του. Τώρα στην ἐν Χριστῷ εποχή, περιούσιος λαός του είναι τα μέλη της Εκκλησίας. Ο Θεός λοιπόν θα κατοικήσει μεταξύ μας. Θα υπάρχει η συνεχής παρουσία του μαζί μας. Δεν πρόκειται να αισθανθούμε μόνοι, ανυπεράσπιστοι ή φοβισμένοι. Δεν πρόκειται να γίνουμε έρμαια στις παγίδες που στήνει ο διάβολος, ούτε θα είμαστε απροστάτευτοι στον ορμητικό χείμαρρο της αμαρτίας. Θα περπατάει ανάμεσά μας ο Θεός, εκεί που περπατούμε κι εμείς. Όπως περπατούσε στον παράδεισο (Γεν. 3, 8) για να βρει τους πρωτόπλαστους. Για να δούμε το Θεό στο πλάι μας, για να ακούσουμε τα βήματα του στο διάβα μας, για να νιώσουμε την ενέργειά του, δεν έχουμε παρά να εργαζόμαστε για την πνευματική και σωματική καθαρότητα μας. Δεν αρκεί να λέμε ότι μόνο τον πιστεύουμε. Οφείλουμε και να (του) το δείχνουμε. Όχι βέβαια με την οίηση και την έπαρση του φαρισαίου (Λουκ. 18, 11-12) αλλά με την ταπεινότητα του τελώνη (Λουκ. 18, 13). Και κυρίως με την αδιάλειπτη προσπάθεια διά της ασκήσεως. Όσο επιλέγουμε την αμαρτία, το Θεό δίπλα μας δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Ούτε τον έχουμε συνοδοιπόρο. Εμάς περιμένει, να στρίψουμε το τιμόνι προς Αυτόν. Μα αν κατοικεί μαζί μας και περπατά μαζί μας, δηλαδή τον έχουμε κοντά μας, γιατί να πορευτούμε την δύσβατη οδό προς την ουράνια βασιλεία; Γιατί μόνο όσο βαδίζουμε σ' αυτήν την οδό, και όσο πεισματικά δεν παρεκκλίνουμε από αυτήν, τόσο θα νιώθουμε το Θεό μαζί μας, και παρά τα ζόρια και τις δυσκολίες, θα (προ)γευόμαστε κάτι από αυτό που μας έταξε και στην Π.Δ. και στην Κ.Δ.: Την αιώνια ζωή πλησίον Του.
