Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. (Β' Κορ. 4, 10)
περιφέροντας πάντοτε στο σώμα τη νέκρωση του Kυρίου Iησού, για να φανερωθεί στο σώμα μας και η ζωή του Iησού.
Ο απ. Παύλος αναφέρεται στους απόστολους (τους μαθητές του Χριστού και τους μαθητές αυτών) που έκαναν περιοδείες κηρύττοντας το ευαγγέλιο του Κυρίου. Μαζί με το λόγο του Χριστού, έφεραν στο σώμα τους τη νέκρωση του Ιησού. Μα αφού ήταν ζωντανοί, πως έφεραν τη νέκρωση; Όπως ο Κύριος νεκρώθηκε (μόνον σωματικώς στο σταυρό) όχι από φυσικά αίτια αλλά από αυτούς που τους ενόχλησε η διδασκαλία Του, έτσι και οι απόστολοι διέτρεχαν τον κίνδυνο να θανατωθούν γιατί διέδιδαν αυτήν τη διδασκαλία. Μη λησμονούμε ότι οι περιοδείες που έκαναν, γινόταν συνήθως σε εχθρικό για το χριστιανισμό, περιβάλλον. Οι Ρωμαίοι και οι Ιουδαίοι εκδίωκαν τους χριστιανούς. Συνεπώς ο θάνατος από τους διώκτες τους, ήταν για τους αποστόλους κάτι αναμενόμενο, όπως και έγινε για τους περισσότερους. Αυτό όμως, δεν είναι αποθαρρυντικό για να μεταδοθεί το κήρυγμα διότι γνώριζαν μεν το τι θα τους συμβεί αλλά έπαιρναν θάρρος από την πίστη τους. Δηλαδή, το να μη φοβούνται, σήμαινε ότι κήρυτταν την αλήθεια. Παράλληλα λοιπόν με τη νέκρωση του Ιησού, φανερώνονταν στο σώμα τους η ζωή του Ιησού. Εδώ, ο Παύλος αναφέρεται στην ἐν Χριστῷ ζωή που καλούνται οι χριστιανοί να ζήσουν (με προσπάθεια και άσκηση βέβαια). Οι απόστολοι, όχι μόνο γνώριζαν τη διδασκαλία του Κυρίου, αλλά την εφάρμοζαν. Είχαν «νεκρώσει» τον παλιό εαυτό τους, τον αμαρτωλό (που σκέφτονταν πονηρά και έπρατταν αναλόγως) και είχαν αναγεννηθεί / αναστηθεί διά της χάριτος του Κυρίου, οπότε διά του προσωπικού τους παραδείγματος έδειχναν τον τρόπο ζωής που ευαγγελίζονταν. Έτσι, μέσα από αυτούς φανερώνονταν η ζωή, όπως μας την δίδαξε ο Κύριος.
