Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Σὺ δὲ παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ (Β' Τιμ. 3, 10)
Eσύ, όμως, παρακολούθησες τη διδασκαλία μου, τη διαγωγή, την πρόθεση, την πίστη, τη μακροθυμία, την αγάπη, την υπομονή
Ο απ. Παύλος επικαλείται το προσωπικό του παράδειγμα για να νουθετήσει τον Τιμόθεο, ο οποίος ως συνεργάτης και μαθητής του ήταν αυτόπτης μάρτυρας του χαρακτήρα του Παύλου. Στην τελευταία του επιστολή, δίνει τις κατευθύνσεις για ότι πρέπει να ακολουθεί ο επίσκοπος, ο ιερέας αλλά και ο κάθε χριστιανός που ασκήται στην ἐν Χριστῷ ζωή. Δεν του αναφέρει αρετές που δεν είδε ο Τιμόθεος όσο ήταν κοντά του, ώστε καλῃ τῇ πίστει να τον πιστέψει. Ούτε όμως καμαρώνει και καυχιέται για αυτές. Στόχος του είναι να τονίσει το πόσο άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους πρέπει να είναι η διδασκαλία του ευαγγελίου με την ζωή που διάγουν οι ιερείς και οι πιστοί (κατ' επέκτασιν). Η αγωγή, η πρόθεση, η πίστη, η μακροθυμία (ανεκτικότητα), η αγάπη και η υπομονή δεν πηγάζουν απλώς από το ευαγγέλιο, αλλά προσδιορίζονται από αυτό. Ο Κύριος μας έδειξε τι είναι (κατ' Εκείνον) και μέχρι που φτάνουν. Αυτά ο Παύλος τις εφάρμοσε και αυτές (μας) αφήνει παρακαταθήκη. Αυτές είναι ουσιαστικώς τα μέσα με τα οποία ο Τιμόθεος και ο κάθε επίσκοπος και ιερέας θα προβάλλουν το ευαγγέλιο όχι ως θεωρία αλλά ως στάση ζωής. Ασφαλώς δεν είναι εύκολο να εφαρμοστούν. Χρειάζεται συνεχής άσκηση. Όμως αν η αρετή ήταν κάτι που αποκτάται άνευ κόπου, τότε δεν θα ήταν αρετή, αλλά κάτι κακό ή άχρηστο...
