καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. (Β' Κορ. 6, 18)
και θα είμαι για σας Πατέρας, κι εσείς θα είστε για μένα γιοι και θυγατέρες, λέει Κύριος ο Παντοκράτορας.
Ο Θεός μας καθορίζει τη σχέση που πλέον έχουν οι άνθρωποι μαζί του. Οι άνθρωποι που βέβαια πιστεύουν σ' Εκείνον, δέχονται το ευαγγέλιό Του και το κάνουν βίωμα. Όσοι τον αντιμάχονται, τον λοιδορούν και τον αποστρέφονται, απαρνιούνται αυτήν τη σχέση. Πατρική λοιπόν η σχέση Του μ' εμάς. Όχι αφέντης και εμείς σκλάβοι, ούτε δεινάστης και εμείς υπόδουλοι, όπως έντεχνα προσπαθούν να μας πείσουν ορισμένοι δήθεν προοδευτικοί και «ανοιχτόμυαλοι» που ότι και να πρεσβεύει η Εκκλησία, το παρουσιάζουν σαν καταπίεση για τους πιστούς... Όπως ο πατέρας θέλει το καλό για το παιδί του, έτσι και ο Θεός θέλει το καλό για εμάς. Ωστόσο, η παιδική ανωριμότητα που μας χαρακτηρίζει εν γένει, μας κάνει να μη βλέπουμε το τι μας δίνει ο Θεός, αλλά το τι (υλικό) δεν αποκτούμε σε αφθονία εις βάρος άλλων ή εις βάρος του εαυτού μας... Μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις, οι οποίες ικανοποιούν μόνο την εγωπάθειά μας, διότι ούτε εμείς αν τις είχαν τα δικά μας παιδιά, θα τις ικανοποιούσαμε. Οφείλουμε με τις πράξεις μας να φανούμε αντάξιοι σ' αυτήν την πολύ μεγάλη που μας κάνει ο Θεός με το να μας θεωρεί παιδιά Του.
