Τι διαφορά έχει η ακδημαϊκή διατύπωση με... την απλοϊκή; Η πρώτη είναι κομματάκι ακαταλαβίστικη ενώ η δεύτερη πολύ «παιδική» για να λέει κάτι σημαντικό. Και επειδή εμείς δίνουμε κύρος σε ότι δεν καταλαβαίνουμε, ο παρακάτω μύθος ουσιαστικώς διασαφηνίζει αυτό που λέει ο Roger Penrose: Η ανθρώπινη μαθηματική κατανόηση δεν μπορεί να περιοριστεί σε υπολογιστικούς μηχανισμούς, όπου τέτοιοι μηχανισμοί μπορούν να περιλαμβάνουν οποιονδήποτε συνδυασμό διαδικασιών από πάνω προς τα κάτω, από κάτω προς τα πάνω ή τυχαίες. Υπάρχει κάτι ουσιαστικό στην ανθρώπινη κατανόηση που δεν είναι δυνατό να προσομοιωθεί με κανένα υπολογιστικό μέσο.
Τι κάνουν τα δύο γουρουνάκια; Σκέφτονται ρεαλιστικά! Δεν μπορώ να ξεφύγω από τον κίνδυνο λέει το πρώτο. Αν πιάσει το άλλο, ίσως εγώ να γλιτώσω, λέει το δεύτερο. Το πρώτο σκέφτεται συλλογικά, το δεύτερο όμως ατομικά. Αν σκεφτόντουσαν και τα δύο όπως το δεύτερο τότε δεν θα το κουβέντιαζαν καν. Αν όμως σκεφτόντουσαν σαν το πρώτο τότε θα είχαν αποδεχτεί την κακή τους μοίρα... Συνεπώς καλύτερα είναι να είμαστε παρτάκηδες και να κοιτάζουμε μόνο τον εαυτούλη μας; Χρειάζεται η σκέψη μας, να είναι πονηρή για να είναι ρεαλιστική; Τελικά μετράει μόνο το ένστικτο της αυτοεπιβίωσης;
Όταν η κατάσταση φτάνει στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» τότε επιβιώνει ο πιο δυνατός, ή ο πιο έξυπνος. Εκτός κι αν είναι αλτρουιστής... Όπως και να έχει, χρειάζεται προσπάθεια. Δίχως αυτήν ο ρεαλισμός πάει περίπατο. Και καθαρό μυαλό. Γιατί μόνο τα πόδια ή τα χέρια δεν φτάνουν.
Όχι, το παρακάτω απόσπασμα δεν προέρχεται από κάποιο βιβλίο με μύθους ή φιλοσοφίες αλλά από ένα οικονομικού ενδιαφέροντος (Π. Δούκα Οικονομικές θεωρίες, Αρχές διοίκησης & αρχαία Ελληνική σκέψη εκδόσεις Λιβάνη 2007)
