Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
...ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. (Λουκ. 14, 18)
Ο πρώτος του είπε: «έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένο».
Τον καλεί ο Θεός να μετάσχει στο μέγα δείπνο, δηλαδή να μετάσχει διά της θείας ευχαριστίας στην ουράνια βασιλεία και η δικαιολογία που βρίσκει ο πρώτος επίσημος καλεσμένος στερείται κάθε σοβαρότητας! Αγόρασε χωράφι, και πρέπει να πάει να το δει! Λες και δεν ήξερε τι χωράφι είχε αγοράσει! Απλά, η προσκόλληση στον υλικό πλούτο γι' αυτόν αλλά δυστυχώς και για πολλούς από εμάς, προηγείται από κάθε τι πνευματικό που προορίζεται για την ψυχή μας. Και μόνο που λέει αυτήν την χαζομάρα για δικαιολογία, δείχνει το πόσο ανόητος είναι. Ναι, υποτιμούμε τις ανάγκες της ψυχής μας, παρότι είναι αιώνια, με αστείες προφάσεις! Μας καλεί ο Θεός, και αντί να το θεωρήσουμε αυτό ύψιστη τιμή, προσπαθούμε να τον αποφύγουμε. Η προτεραιότητα μας βρίσκεται αλλού. Στα γήινα, που είναι εφήμερα. Νομίζουμε παράλληλα, ότι με δικαιολογίες θα ξεγελάσουμε το Θεό και θα μας έχει κρατημένη τη θέση στο δείπνο Του. Όμως, στο κάλεσμά Του, ή θέλουμε και πηγαίνουμε ή δεν θέλουμε. Αυτός που νιώθει μέσα του τη φλόγα και το φως του Κυρίου, δεν ψάχνει για δικαιολογίες. Λέει ευχαριστώ! Στο δείπνο θέση έχουμε όλοι. Αρκεί όμως να την αποδεχτούμε, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα ότι υλικό και εφήμερο.
Άλλα σχόλια για τη σημερινή περικοπή, εδώ, εδώ και εδώ.
...ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. (Λουκ. 14, 18)
Ο πρώτος του είπε: «έχω αγοράσει ένα χωράφι και πρέπει να πάω να το δω· σε παρακαλώ, θεώρησέ με δικαιολογημένο».
Τον καλεί ο Θεός να μετάσχει στο μέγα δείπνο, δηλαδή να μετάσχει διά της θείας ευχαριστίας στην ουράνια βασιλεία και η δικαιολογία που βρίσκει ο πρώτος επίσημος καλεσμένος στερείται κάθε σοβαρότητας! Αγόρασε χωράφι, και πρέπει να πάει να το δει! Λες και δεν ήξερε τι χωράφι είχε αγοράσει! Απλά, η προσκόλληση στον υλικό πλούτο γι' αυτόν αλλά δυστυχώς και για πολλούς από εμάς, προηγείται από κάθε τι πνευματικό που προορίζεται για την ψυχή μας. Και μόνο που λέει αυτήν την χαζομάρα για δικαιολογία, δείχνει το πόσο ανόητος είναι. Ναι, υποτιμούμε τις ανάγκες της ψυχής μας, παρότι είναι αιώνια, με αστείες προφάσεις! Μας καλεί ο Θεός, και αντί να το θεωρήσουμε αυτό ύψιστη τιμή, προσπαθούμε να τον αποφύγουμε. Η προτεραιότητα μας βρίσκεται αλλού. Στα γήινα, που είναι εφήμερα. Νομίζουμε παράλληλα, ότι με δικαιολογίες θα ξεγελάσουμε το Θεό και θα μας έχει κρατημένη τη θέση στο δείπνο Του. Όμως, στο κάλεσμά Του, ή θέλουμε και πηγαίνουμε ή δεν θέλουμε. Αυτός που νιώθει μέσα του τη φλόγα και το φως του Κυρίου, δεν ψάχνει για δικαιολογίες. Λέει ευχαριστώ! Στο δείπνο θέση έχουμε όλοι. Αρκεί όμως να την αποδεχτούμε, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα ότι υλικό και εφήμερο.
Άλλα σχόλια για τη σημερινή περικοπή, εδώ, εδώ και εδώ.
