Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. (Ματθ. 21, 38)
Οι γεωργοί όμως, όταν είδαν το υιό, είπαν μεταξύ τους, «αυτός είναι ο κληρονόμος. Εμπρός, ας τον σκοτώσουμε και ας αρπάξουμε την κληρονομιά του».
Οι κακοί γεωργοί, σ' αυτήν την παραβολή, αφού έδειραν, λιθοβόλησαν και σκότωσαν όσους δούλους είχε στείλει ο ιδιοκτήτης του κτήματος για να πάρουν τη σοδειά που του αναλογούσε, δεν δίστασαν να προβούν αντιστοίχως και στον υιό του ιδιοκτήτη. Κατάλαβαν ότι δεν ήταν ένας ακόμη απεσταλμένος αλλά ο υιός, ο οποίος ήταν και ο νόμιμος κληρονόμος του κτήματος όταν θα πέθαινε βέβαια ο πατέρας του. Αλλά ως υιός έχει τρόπῳ τινά τα ίδια δικαιώματα στην πατρική περιουσία, άρα και στη σοδειά. Το απύθμενο θράσος των γεωργών που είχαν νοικιάσει το κτήμα, δεν είχε όρια. Αποφάσισαν να τον σκοτώσουν για να του αρπάξουν την κληρονομιά! Έχοντας κατά νου δηλαδή, να οικειοποιηθούν το κτήμα διά του πονηρού τρόπου της χρησικτησίας. Δεν είχαν άλλο τρόπο για να αποκτήσουν κάτι που δεν τους ανήκε, παρά να σκοτώσουν τον κληρονόμο. Μετά, προφανώς θα σκότωναν και τον ίδιο τον ιδιοκτήτη αν τολμούσε να πάει αυτοπροσώπως να διεκδικήσει την περιουσία του. Αν ήθελαν δικό τους κτήμα, θα μπορούσαν να μάζευαν χρήματα από τα δεδουλευμένα τους και να αγόραζαν. Όμως ο νόμιμος τρόπος είναι πιο δύσκολος. Και όποιος δεν έχει αίσθηση της τιμιότητας δεν τον ακολουθεί.
Θα θέλαμε να είχαμε ενοικιαστές στην περιουσία μας ανθρώπους που να σκέφτονταν κατ' αυτόν τον τρόπο; Ασφαλώς όχι. Εμείς θα συμπεριφερόμασταν έτσι αν ήμασταν ενοικιαστές; Πάλι όχι (τρόπος του λέγειν). Κι όμως! Έτσι σκεφτόμαστε και πράττουμε ακόμη και σήμερα. Ο Θεός μας έβαλε στη δημιουργία του για να τη διαχειριστούμε και όχι για να τη σφετεριστούμε. Έφτιαξε ο άνθρωπος τη Γη; Έφτιαξε την ύλη; Έφτιαξε τα ζώα και τα φυτά; Απολύτως τίποτα! Κι όμως αισθάνεται ότι του ανήκει ο πλανήτης και του συμπεριφέρεται δυστυχώς δίχως αιδώ. Έστειλε ο Δημιουργός τον Υιό Του, μπας και βάλουμε μυαλό αλλά ακόμη και σήμερα επιλέγουμε να τον «σκοτώνουμε» ακολουθώντας τον κατήφορο της αμαρτίας. Θεωρούμε δική μας την πλάση, οπότε και δεν θέλουμε μπαίνουν όρια σε ότι η εγωπάθειά μας παρασύρει. Δεν σκεφτόμαστε ότι είμαστε περαστικοί από εδώ και ότι (υλικό) τώρα μας ανήκει, όταν θα πεθάνουμε θα ανήκει σε άλλους. Και αντί να δημιουργούμε, καταστρέφουμε. Οι γεωργοί το μόνο που τους ένοιαζε, ήταν πως να αποκτήσουν παράνομα το κτήμα με όποιο τρόπο. Από αυτήν την νοοτροπία οφείλουμε να απαλλαγούμε γιατί δυστυχώς, αν εκείνοι στην παραβολή δεν δίστασαν να αποφασίσουν να σκοτώσουν τον υιό, που θα τους έμπαινε εμπόδιο, εμείς δεν διστάζουμε να σκοτώσουμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό...
