Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· (Λουκ. 18, 14)
Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και και δίκαιος ενώπιον του Θεού με συγχωρημένες τις αμαρτίες του, ενώ ο άλλος όχι·
Ο Κύριος, σε αυτήν την παραβολή με τον τελώνη και τον Φαρισαίο, δεν άφησε καμιά αμφιβολία για το τι ήθελε να μας πει. Ο τελώνης, με την ειλικρίνεια του και τη στάση του, έλαβε από το Θεό τη συγχώρεση που του ανακούφισε και ξελάφρωσε την φορτωμένη ψυχή του από τις αμαρτίες του, ενώ ο Φαρισαίος, παρά την επίδειξη των καλών του πράξεων, όχι. Μας βεβαιώνει λοιπόν ο Κύριος για το τι περιμένει ο Θεός να ακούσει από μας και όχι τι εμείς θέλουμε ή νομίζουμε ότι πρέπει να του πούμε! Βέβαια, δεν μας υποδεικνύει να χτυπάμε υποχρεωτικώς το στήθος μας σαν τον τελώνη, ούτε μας παρακινεί σε κάποια μορφή... αυτομαστίγωσης για να δείξουμε τάχα το πόσο μετανοιωμένοι είμαστε. Αυτή ήταν μία αυθόρμητη κίνηση του τελώνη, που απλά μας φανερώνει το πόσο ένοχος ένιωθε. Μας τονίζει ο Κύριος ότι αυτό που θέλει ο Θεός ν' ακούσει, είναι την ειλικρίνεια από μέσα μας. Αυτό που πραγματικώς νιώθουμε. Το πως θα το εκφράσουμε εξωτερικώς, αυτό έγκειται στον όποιο αυθορμητισμό ή μη, που μας ωθεί η συναισθηματική μας φόρτιση. Κατέβηκε ο τελώνης «δεδικαιωμένος» (= έχοντας δικαιωθεί, δηλ. έχοντας συγχωρεθεί) από το Θεό, γιατί δεν απέκρυψε τίποτα και γιατί δεν ζήτησε παρά μόνο έλεος. Δεν έδειξε κανένα δείγμα εγωισμού και οίησης, όπως ο Φαρισαίος. Αυτή είναι η φύση της προσευχής προς το Θεό. Ψέματα και αλαζονεία εμποδίζουν την επαφή μας με Εκείνον. Το βάρος των αμαρτιών μας, πρέπει να μας οδηγήσει στο να θέλουμε να απαλλαγούμε από αυτό, ώστε η συνείδηση μας να ξαλαφρώσει. Βέβαια, αλίμονό μας αν έχουμε εθιστεί στον εγωισμό και ζούμε στην πλάνη γιατί χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε ομοιάζουμε με τον Φαρισαίο.
