ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ
Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες,
ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης·
νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.
(Λουκ. 18, 11-12)
Ο Φαρισαίος στάθηκε και προσευχόταν ως προς τον εαυτό
του αυτά: «Θεέ, σ’ ευχαριστώ, γιατί δεν είμαι όπως ακριβώς οι υπόλοιποι
άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και όπως αυτός ο τελώνης. Νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, δίδω το 1/10 απ' όλα όσα αποκτώ.»
Αξιοζήλευτη η προσευχή του Φαρισαίου! Δεν είναι άρπαγας, δεν αδικεί, δεν μοιχεύει, δεν μοιάζει με τον αμαρτωλό Τελώνη! Και επιπλέον νηστεύει και δίνει το 1/10 των εσόδων του προς φιλανθρωπίες. Τι άλλο να ζητήσει από το Θεό, παρά ένα... μπράβο! Αυτή ασφαλώς δεν είναι προσευχή αλλά επίδειξη αρετών και προσόντων που περισσότερο απευθύνεται στον εαυτό του παρά στο Θεό. Συγχαίρει τον εαυτό του και δεν ζητάει τίποτα από το Θεό. Σε όλα του τα θρησκευτικά καθήκοντα νομίζει πως είναι άψογος βλέποντας τις αμαρτίες των άλλων.
Επίδειξη εγωισμού κάνει ο Φαρισαίος. Μόνο που λησμονεί να εφαρμόσει μια μεγάλη εντολή του νόμου (την ακούσαμε πριν τρεις Κυριακές) «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.» (Ματθ. 22, 39) και περιφρονεί επιδεικτικά τον Τελώνη. Ξεχνάει πως η ευχαριστία στο Θεό απαιτεί την ταπείνωση. Χωρίς την αγάπη, η νηστεία και οι φιλανθρωπίες του είναι στείρες και άσκοπες. Γίνονται για το θεαθήναι και θεριεύουν μέσα του το πάθος του εγωισμού. Αυτό το παράδειγμα προς αποφυγή μας τονίζει ο Ιησούς. Ο εγωισμός, όχι μόνο μας αποξενώνει από τους ανθρώπους, αλλά και από το Θεό. Ο δρόμος προς την ουράνια βασιλεία είναι αυτός της αγάπης και της ταπείνωσης. Αντί να μεμφόμαστε τους άλλους ως αμαρτωλούς, ας δούμε τις δικές μας αμαρτίες και να βοηθήσουμε εαυτόν και πλησίον προς καλυτέρευση.
