Ακούμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή:
λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον
αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν
ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. (Λουκ. 18, 14)
Σας λέω, αυτός ο τελευταίος κατέβηκε δικαιωμένος στον
οίκο του παρά εκείνος. Γιατί καθένας που υψώνει τον εαυτό του θα
ταπεινωθεί, όποιος όμως ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί.
Ο Ιησούς, μας επαναλαμβάνει ότι είπε και στο Λουκ. 14, 11. Αυτός που υψώνει τον εαυτό του με έπαρση και αλαζονεία, θα κατακριθεί και θα ταπεινωθεί, ενώ αυτός που ταπεινώνεται, θα τιμηθεί. Όποιος περηφανεύεται σαν τον Φαρισαίο για τις αγαθοεργίες του, όχι μόνο δεν κάνει αγαθοεργία στον εαυτό του, αλλά αντιθέτως τον καταστρέφει με το να καλλιεργεί τον εγωισμό και την εγωπάθειά του. Δεν πράττει το αγαθό από αγάπη, αλλά για να εισπράξει την κοσμική αναγνώριση. Γι' αυτόν, το ήθος είναι μόνο για επίδειξη και βιτρίνα ενός σάπιου χαρακτήρα που αντί να εμφορείται από αγάπη πράττοντας το καλό, είναι γεμάτος από φόβο και ανασφάλεια.
Αντιθέτως, ο Τελώνης, όντας αμαρτωλός, και με συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του, έδειξε τη στενοχώρια του και τη μετάνοιά του. Γι' αυτόν η προσευχή, δεν ήταν παρά να ζητήσει έλεος για όσα είχε κάνει. Με επίγνωση και πιο πέρα από τον αλαζόνα Φαρισαίο, μετανιωμένος ταπεινώνονταν στο Θεό. Ο Θεός με το έλεός Του, ανυψώνει στην ουράνια βασιλεία του, τους μετανοούντας και υπάκουους στο θέλημά του. Αυτούς που αφήνουν τον εγωισμό τους κατά μέρους, και ομολογούν τα λάθη τους, αυτούς που αφήνουν την αμαρτία που τους πνίγει, και προστρέχουν στην αγκαλιά της αγάπης.
