Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. (Λουκ. 18, 10)
Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος κι ο άλλος τελώνης.
Ξεκινά την παραβολή ο Ιησούς, με δύο αντίθετους φαινομενικά χαρακτήρες να ανέβουν στο ναό για τον ίδιο λόγο. Να προσευχηθούν. Ο μεν Φαρισαίος, ως ειδήμων και ακριβής ερμηνευτής του Νόμου, προφανώς θα τον τηρούσε και δεν θα πήγαινε να ομολογήσει στην προσευχή του κάποια παρέκκλιση απ' ότι γράφουν οι κανόνες. Ειδάλλως θα ομολογούσε ότι την αποτυχία του ως Φαρισαίος. Ο δε Τελώνης δηλαδή φοροεισπράκτορας, προφανώς και είχε πολλές αμαρτίες μιας και ήταν γνωστό ότι οι τελώνες συχνά έκαναν καταχρήσεις και αδικούσαν τους πολίτες. Οπότε θα είχε λόγους να μην φανερώσει πολλές αμαρτίες, μιας και αυτό θα ήταν μια δημόσια ομολογία των παρανομιών του. Προς τι λοιπόν η ανάγκη για προσευχή; Ο Φαρισαίος αφού τηρούσε το Νόμο, δεν την χρειάζονταν. Ο Τελώνης αφού έκρυβε τις παρανομίες του, δεν θα είχε λόγο να τις φανερώσει. Στη συνέχεια βλέπουμε όμως ότι ο Φαρισαίος χρειάζονταν την προσευχή προς δημόσια προβολή και ο Τελώνης γιατί ένιωθε τύψεις και ενοχές ζητώντας συγχώρεση. Ο πρώτος απευθύνθηκε στον κόσμο που θα τον άκουγε, ο δεύτερος στο Θεό.
Εμείς ως τι θα χρησιμοποιούσαμε την προσευχή; Για να επικοινωνήσουμε με το Θεό πρωτίστως, κατά πως μας λένε ορθώς οι Πατέρες της Εκκλησίας. Δευτερευόντως όμως; Για να καυχηθούμε και να κομπάζουμε για τα όσα καλά κάναμε (ή νομίζουμε ότι κάναμε); Ή μήπως για να ζητήσουμε ότι θα θέλαμε να αποκτήσουμε; Ή ολότελα να απαιτήσουμε κι εμείς όσα έχουν αποκτήσει άλλοι; Και τέλος, μήπως να αιτήσουμε κάτι δίχως να έχουμε την απαιτούμενη πίστη και ταπεινότητα; Τι επικοινωνία λοιπόν έχουμε με την προσευχή; Περισσεύει χρόνος για να ζητήσουμε συγχώρεση άραγε; Ή μια ανακούφιση της ψυχής μας; Έστω, να του πούμε ευχαριστώ για κάτι καλό που μας έτυχε; Πολλά τα ερωτήματα, με αυτονόητες όμως τις απαντήσεις. Η προσευχή είναι για προσφορά ψυχής και με μία μόνο αίτηση: Τη συγχώρεση. Προσφέρουμε την ψυχή που βρίσκει γαλήνη μόνο στον Κύριο και ζητάμε μόνο συγχώρεση. Προσφέρουμε την μεταστροφή μας στο καλό και ζητάμε βοήθεια στην προσπάθειά μας. Αναγνωρίζοντας ασφαλώς, τα αμαρτήματα μας. Και αυτή την προσευχή, την μεταφέρουμε στο μυστήριο της θείας εξομολογήσεως. Είναι πολύ καλό το παράδειγμα του Τελώνη. Εκτός κι μας αν βολεύει η στάση του Φαρισαίου...
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.
ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης. (Λουκ. 18, 10)
Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος κι ο άλλος τελώνης.
Ξεκινά την παραβολή ο Ιησούς, με δύο αντίθετους φαινομενικά χαρακτήρες να ανέβουν στο ναό για τον ίδιο λόγο. Να προσευχηθούν. Ο μεν Φαρισαίος, ως ειδήμων και ακριβής ερμηνευτής του Νόμου, προφανώς θα τον τηρούσε και δεν θα πήγαινε να ομολογήσει στην προσευχή του κάποια παρέκκλιση απ' ότι γράφουν οι κανόνες. Ειδάλλως θα ομολογούσε ότι την αποτυχία του ως Φαρισαίος. Ο δε Τελώνης δηλαδή φοροεισπράκτορας, προφανώς και είχε πολλές αμαρτίες μιας και ήταν γνωστό ότι οι τελώνες συχνά έκαναν καταχρήσεις και αδικούσαν τους πολίτες. Οπότε θα είχε λόγους να μην φανερώσει πολλές αμαρτίες, μιας και αυτό θα ήταν μια δημόσια ομολογία των παρανομιών του. Προς τι λοιπόν η ανάγκη για προσευχή; Ο Φαρισαίος αφού τηρούσε το Νόμο, δεν την χρειάζονταν. Ο Τελώνης αφού έκρυβε τις παρανομίες του, δεν θα είχε λόγο να τις φανερώσει. Στη συνέχεια βλέπουμε όμως ότι ο Φαρισαίος χρειάζονταν την προσευχή προς δημόσια προβολή και ο Τελώνης γιατί ένιωθε τύψεις και ενοχές ζητώντας συγχώρεση. Ο πρώτος απευθύνθηκε στον κόσμο που θα τον άκουγε, ο δεύτερος στο Θεό.
Εμείς ως τι θα χρησιμοποιούσαμε την προσευχή; Για να επικοινωνήσουμε με το Θεό πρωτίστως, κατά πως μας λένε ορθώς οι Πατέρες της Εκκλησίας. Δευτερευόντως όμως; Για να καυχηθούμε και να κομπάζουμε για τα όσα καλά κάναμε (ή νομίζουμε ότι κάναμε); Ή μήπως για να ζητήσουμε ότι θα θέλαμε να αποκτήσουμε; Ή ολότελα να απαιτήσουμε κι εμείς όσα έχουν αποκτήσει άλλοι; Και τέλος, μήπως να αιτήσουμε κάτι δίχως να έχουμε την απαιτούμενη πίστη και ταπεινότητα; Τι επικοινωνία λοιπόν έχουμε με την προσευχή; Περισσεύει χρόνος για να ζητήσουμε συγχώρεση άραγε; Ή μια ανακούφιση της ψυχής μας; Έστω, να του πούμε ευχαριστώ για κάτι καλό που μας έτυχε; Πολλά τα ερωτήματα, με αυτονόητες όμως τις απαντήσεις. Η προσευχή είναι για προσφορά ψυχής και με μία μόνο αίτηση: Τη συγχώρεση. Προσφέρουμε την ψυχή που βρίσκει γαλήνη μόνο στον Κύριο και ζητάμε μόνο συγχώρεση. Προσφέρουμε την μεταστροφή μας στο καλό και ζητάμε βοήθεια στην προσπάθειά μας. Αναγνωρίζοντας ασφαλώς, τα αμαρτήματα μας. Και αυτή την προσευχή, την μεταφέρουμε στο μυστήριο της θείας εξομολογήσεως. Είναι πολύ καλό το παράδειγμα του Τελώνη. Εκτός κι μας αν βολεύει η στάση του Φαρισαίου...
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.
