καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς
ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾿ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ
λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ. (Λουκ. 18, 13)
Ο τελώνης, όμως, είχε σταθεί από μακριά και δεν ήθελε
ούτε τα μάτια του να σηκώσει πάνω στον ουρανό, αλλά χτυπούσε το στήθος
του, λέγοντας: «Θεέ, ας είσαι ευμενής σ’ εμένα τον αμαρτωλό»
Θα μπορούσαμε να κάνουμε τέτοια προσευχή, όπως ο τελώνης; Αντί να πλησιάσουμε το εικόνισμα, θα καθόμασταν μακριά, όπως ο τελώνης στο θυσιαστήριο; Αντί να ζητούσαμε υλικά αγαθά, ή λύσεις για διάφορα προβλήματα θα ζητούσαμε έλεος για τις αμαρτίες μας; Αντί να ακουμπήσουμε τις παλάμες μας, θα χτυπούσαμε το στήθος μας; Ασυνήθιστος για εμάς ο τρόπος προσευχής του τελώνη; Μάλλον ασυνήθιστη για εμάς η προσευχή! Δεν είναι η προσευχή, ένα σύνολο από αιτήσεις. Είναι επικοινωνία. Από καρδίας και νου με το Θεό. Και η αμαρτία καθιστά αυτήν την επικοινωνία προβληματική και δυσχερή. Γι' αυτό και ο τελώνης, γνωρίζοντας τις αμαρτίες του, από ντροπή ούτε καν πλησιάζε. Ζητούσε συγχώρεση. Ζητούσε να μετανιωμένος από το Θεό να του διώξει τη σκοτοδίνη της αμαρτίας που τον εμπόδιζε να έρθει κοντά Του. Αυτό οφείλουμε να πράττουμε στην προσευχή μας. Να προσερχόμαστε σ' αυτήν μετανιωμένοι και πρωτίστως να ζητούμε συγχώρεση. Να αφήνουμε τον εγωισμό μακριά από την επικοινωνία με το Θεό, για να νιώσουμε την παρουσία Του κοντά μας.
