Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. (Πραξ. 9, 41)
Ο Πέτρος της έδωσε το χέρι του και τη σήκωσε. Ύστερα φώναξε τους πιστούς και τις χήρες και τους την παρουσίασε ζωντανή.
Ο Πέτρος μετά από την πρόσκληση μαθητών (από τον ευρύτερο κύκλο όσων ακολουθούσαν τον Κύριο) πήγε στη Λύδδα και ανέστησε μία πιστή γυναίκα, την Ταβιθά. Αφού λοιπόν την ανέστησε, τη σήκωσε όρθια. Έπραξε δηλαδή κάτι ανάλογο με αυτό που είχε κάνει ο Κύριος όταν ανέστησε τη θυγατέρα του Ιαείρου (Λουκ. 8, 54). Δείχνοντας έτσι ότι όχι μόνο την επανέφερε στη ζωή, αλλά της αποκατέστησε την υγεία (είχε πεθάνει λόγῳ ασθένειας). Τους πρώτους που φώναξε για να δουν το θαύμα, είναι οι χήρες και οι «άγιοι», όπως ονομάζει ο Λουκάς τους πιστούς. Γιατί πρώτα αυτούς και όχι ευρύτερο πλήθος ώστε να πιστέψουν περισσότεροι; Αφενός οι χήρες ήταν αυτές που στεναχωρήθηκαν περισσότερο για το θάνατο της Ταβιθά και μάλιστα έδειχναν στον Πέτρο τα ρούχα που έφτιαχνε η Ταβιθά για τους φτωχούς, για να τον πείσουν τρόπῳ τινά ότι ήταν γυναίκα ευσεβής και άξιζε να της κάνει θαύμα. Ήταν ευεργετημένες και έδειχναν έτσι την ευγνωμοσύνη τους. Συνεπώς θα χαίρονταν περισσότερο για την αναστημένη Ταβιθά. Και αφετέρου οι «άγιοι» θα χαίρονταν για κάτι ακόμη περισσότερο. Ονομάζει έτσι τους πιστούς ο Λουκάς, διότι η πίστη τους συνέβαλε στην τέλεση του θαύματος. Αυτοί έστειλαν να φωνάξουν τον Πέτρο, αφότου η άρρωστη Ταβιθά είχε πεθάνει. Να θυμηθούμε πόσες φορές ο Κύριος έκανε θαύμα είτε κάνοντας καλά κάποιον ασθενή είτε ανασταίνοντας κάποιον βλέποντας την πίστη αυτού που του το ζήτησε. Έτσι και εδώ, αυτοί οι άνθρωποι είχαν μέσα τους μεγάλη πίστη και βλέποντας το θαύμα, θα επιβεβαιωνόταν ότι (διά του Πέτρου) ο Κύριος ότι τους εισάκουσε.
