Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ.
ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ ᾿Ιόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. (Πραξ. 9, 37-38)
Εκείνες τις μέρες συνέβη να αρρωστήσει και να πεθάνει. Την έλουσαν, λοιπόν, και την έβαλαν στο ανώγειο.Η Λύδδα ήταν κοντά στην Ιόππη, και, όταν οι μαθητές άκουσαν ότι ο Πέτρος ήταν εκεί, του έστειλαν δύο άντρες και τον παρακαλούσαν να πάει σ’ αυτούς όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Ακούγεται οξύμωρο, να καλούν τον απόστολο Πέτρο μαθητές για την Ταβιθά, ενώ εκείνη έχει ήδη πεθάνει. Ο φόβος του θανάτου μας κάνει να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για τον ασθενή, πριν αυτός επέλθει. Μετά παραδινόμαστε στην θλίψη και στον πόνο. Όση πίστη δείξαμε πιο πριν, είτε έχει υποχωρήσει, είτε εξαφανίζεται. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που πιστοί άνθρωποι καταφεύγουν σε άνθρωπο του Θεού, αφότου έχει συμβεί το μοιραίο. Σε τρεις περιπτώσεις κάλεσαν τον Ιησού (δεν γνώριζαν ότι είναι Θεός, αλλά νόμιζαν ότι ήταν προφήτης) να αναστήσει νεκρούς. (Ο υιός της χήρας στη Ναΐν, η κόρη του Ιαείρου και ο Λάζαρος)
Εδώ λοιπόν, η πίστη στον ανεστημένο Χριστό, είναι που κάνει τους μαθητές να καλέσουν τον Πέτρο. Είχαν γνωρίσει την αλήθεια και ήταν απολύτως πεπεισμένοι για την ευεργετική επενέργεια του Ιησού Χριστού. Ο Πέτρος στο όνομα του Κυρίου μετέδιδε τη θεία χάρη και αντάμειβε την πίστη. Εμείς στη θέση τους τι θα πράτταμε άραγε; Έχουμε τόσο δυνατή πίστη, ή νομίζουμε ότι έχουμε; Ή περιμένουμε πρώτα το θαύμα και μετά να πιστέψουμε; Ο ανεστημένος Κύριος δεν έφυγε και μας άφησε αβοήθητους. Άφησε τους αποστόλους και εκείνοι διά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, άφησαν τους επισκόπους και τους ιερείς, να διδάξουν το ευαγγέλιο και να μεταδίδουν τη θεία χάρη. Εμείς οφείλουμε να καλλιεργήσουμε την πίστη βάθιά μέσα μας, ώστε να δούμε και να απολαύσουμε τα δώρα της χάριτος.
Άλλα σχόλια για τη σημερινή περικοπή, εδώ, εδώ και εδώ.
ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ.
ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ ᾿Ιόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. (Πραξ. 9, 37-38)
Εκείνες τις μέρες συνέβη να αρρωστήσει και να πεθάνει. Την έλουσαν, λοιπόν, και την έβαλαν στο ανώγειο.Η Λύδδα ήταν κοντά στην Ιόππη, και, όταν οι μαθητές άκουσαν ότι ο Πέτρος ήταν εκεί, του έστειλαν δύο άντρες και τον παρακαλούσαν να πάει σ’ αυτούς όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Ακούγεται οξύμωρο, να καλούν τον απόστολο Πέτρο μαθητές για την Ταβιθά, ενώ εκείνη έχει ήδη πεθάνει. Ο φόβος του θανάτου μας κάνει να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για τον ασθενή, πριν αυτός επέλθει. Μετά παραδινόμαστε στην θλίψη και στον πόνο. Όση πίστη δείξαμε πιο πριν, είτε έχει υποχωρήσει, είτε εξαφανίζεται. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που πιστοί άνθρωποι καταφεύγουν σε άνθρωπο του Θεού, αφότου έχει συμβεί το μοιραίο. Σε τρεις περιπτώσεις κάλεσαν τον Ιησού (δεν γνώριζαν ότι είναι Θεός, αλλά νόμιζαν ότι ήταν προφήτης) να αναστήσει νεκρούς. (Ο υιός της χήρας στη Ναΐν, η κόρη του Ιαείρου και ο Λάζαρος)
Εδώ λοιπόν, η πίστη στον ανεστημένο Χριστό, είναι που κάνει τους μαθητές να καλέσουν τον Πέτρο. Είχαν γνωρίσει την αλήθεια και ήταν απολύτως πεπεισμένοι για την ευεργετική επενέργεια του Ιησού Χριστού. Ο Πέτρος στο όνομα του Κυρίου μετέδιδε τη θεία χάρη και αντάμειβε την πίστη. Εμείς στη θέση τους τι θα πράτταμε άραγε; Έχουμε τόσο δυνατή πίστη, ή νομίζουμε ότι έχουμε; Ή περιμένουμε πρώτα το θαύμα και μετά να πιστέψουμε; Ο ανεστημένος Κύριος δεν έφυγε και μας άφησε αβοήθητους. Άφησε τους αποστόλους και εκείνοι διά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, άφησαν τους επισκόπους και τους ιερείς, να διδάξουν το ευαγγέλιο και να μεταδίδουν τη θεία χάρη. Εμείς οφείλουμε να καλλιεργήσουμε την πίστη βάθιά μέσα μας, ώστε να δούμε και να απολαύσουμε τα δώρα της χάριτος.
Άλλα σχόλια για τη σημερινή περικοπή, εδώ, εδώ και εδώ.
