Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. (Πραξ. 9, 33)
Εκεί βρήκε κάποιον άνθρωπο που λεγόταν Αινέας. Αυτός ήταν οχτώ χρόνια κατάκοιτος, επειδή ήταν παράλυτος.
Στην περιοχή της Λύδδας, ο απόστολος Πέτρος συνάντησε έναν ιουδαίο, τον Αινεία, όπου καταλαβαίνουμε λόγῳ του ονὀματὀς του, ἠταν ελληνιστής. Προσφιλής στις ιατρικές λεπτομέρειες ο Λουκάς, μας αναφέρει και το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ήταν παράλυτος, οκτώ έτη. Όπως και ο Κύριος είχε θεραπεύσει μακροχρόνια παραλυτικούς, έτσι και εδώ ο Πέτρος θα τον θεράπευε. Σε αυτήν την απελπιστική κατάσταση του παραλυτικού βρισκόμαστε και σήμερα, παρότι έχουμε (θεωρητικά) γνωρίσει το ευαγγέλιο του Χριστού. Μακροχρόνια πάσχοντες από την αμαρτία, υπομένουμε μοιρολατρικά αυτό το τέλμα δίχως να ελπίζουμε πουθενά. Ο Κύριος ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι έτοιμος να μας βοηθήσει να ανακτήσουμε την υγεία μας, αλλά δεν τον καλούμε και περιμένουμε ανήμποροι και μοιραίοι κάποιο υπερφυσικό θαύμα για να επιστρέψουμε σε Εκείνον. Όπως επέστρεψαν οι Λύδδοι (στχ. 35). Σε μακροχρόνια πνευματική παράλυση, δίχως την πίστη, αναγκάζουμε τον Ιησού άπραγο, να στέκει κοντά μας περιμένοντας. Η ίαση είναι δίπλα μας και δεν θέλουμε να την δούμε. Δεν αρκεί μόνο να γνωρίζουμε τι λέει το ευαγγέλιο, αλλά οφείλουμε να καλλιεργήσουμε μέσα μας πίστη και θέληση για να το εφαρμόσουμε. Μόνο έτσι θα αποδράσουμε από τον εγκλωβισμό μας στο σκοτάδι, προς το αιώνιο Φως.
