Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἀποκριθεὶς δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ! ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα! (Ματθ. 25, 26)
Ο κύριός του, του αποκρίθηκε, «δούλε κακέ και οκνηρέ, ήξερες πως θερίζω όπου δεν έσπειρα, και συνάζω καρπούς απ’ όπου δε φύτεψα!»
Να μια ασυνήθιστη ἐμμεση παραδοχή από το Θεό, ο οποίος συμβολίζεται στην παραβολή των ταλάντων ως ο πλούσιος που μοιράζει τάλαντα στους δούλους του να τα αξιοποιήσουν κατά τη διάρκεια της απουσίας του. Ο δούλος που πήρε το ένα τάλαντο, του είπε πως γνωρίζει ότι θερίζει όπου δεν έσπειρε και συνάγει καρπούς απ' όπου δεν φύτεψε! Και ο Θεός αντί να το αρνηθεί και να υπερασπίσει τον εαυτό του, έκανε πως το παραδέχεται! Μην ξεχνάμε ότι ο Θεός πουθενά στην Αγ. Γραφή, δεν επιχειρηματολόγησε για να πείσει τους ανθρώπους είτε για το ποιός είναι, είτε τις προθέσεις του, είτε για το αν οι πράξεις του είναι καλές. Εδώ λοιπόν προς τι αυτή η παραδοχή; Κατ' αρχάς δεν είναι παραδοχή. Απλά επαναλαμβάνει στο δούλο την κατηγορία την οποία δέχτηκε, για να «ακολουθήσει» τη βάση στην οποία στηρίχτηκε ο συλλογισμός του πονηρού δούλου. Δεν την αποδέχεται, ούτε δικαιώνει αυτό που είπε ο δούλος, ο οποίος δεν το απέδειξε. Απλά τον αφόπλισε από τη δικαιολογία που έφερε για τη ραθυμία του. Είναι σαν να του λέει: Αφού είμαι έτσι όπως λες, γιατί τεμπέλιασες αφήνοντας αναξιοποίητο εντελώς το ένα τάλαντο;
Αλήθεια, αν ο Θεός ήταν κακός και πονηρός όπως είπε ο δούλος, γιατί να μοίραζε στους δούλους του τα τάλαντα του, και δεν τα πήγαινε ο ίδιος στην τράπεζα να έχει σίγουρα τα κέρδη; Δεν φοβόταν μήπως οι δούλοι του, του κλέψουν τα τάλαντα; Επίσης, γιατί ο δούλος δέχτηκε το ένα μόλις τάλαντο και δεν είπε εκείνη τη στιγμή πως αυτό ήταν άδικο σε σχέση με τους δύο προηγούμενους δούλους; Να λοιπόν που ο Θεός για να μοιράσει από τη δική του περιουσία, προφανώς δεν είναι κακός. Όποιος θερίζει όπου δεν έσπειρε και συνάγει καρπούς απ' όπου δεν φύτεψε, όχι δεν μοιράζει, ούτε μια πενιχρή ελεημοσύνη δεν δίνει. Και αν ήταν άδικος, τότε ίσως να μην έδινε τίποτα στον πονηρό και τεμπέλη δούλο, ή πάλι να του έδινε τόσα πολλά που να μην μπορούσε να διαχειριστεί. Και μετά θα παραπονιόταν για τα παραπανίσια τάλαντα... Και το κυριότερο, δεν τον τιμώρησε για τις ψευδείς κατηγορίες στον κύριό του. Ο Θεός λοιπόν δεν είναι πονηρός και άδικος, αλλά έτσι βολεύει να είναι, όσους είναι παραδομένοι στην εγωπάθειά τους!
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ και εδώ.
ἀποκριθεὶς δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ! ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα! (Ματθ. 25, 26)
Ο κύριός του, του αποκρίθηκε, «δούλε κακέ και οκνηρέ, ήξερες πως θερίζω όπου δεν έσπειρα, και συνάζω καρπούς απ’ όπου δε φύτεψα!»
Να μια ασυνήθιστη ἐμμεση παραδοχή από το Θεό, ο οποίος συμβολίζεται στην παραβολή των ταλάντων ως ο πλούσιος που μοιράζει τάλαντα στους δούλους του να τα αξιοποιήσουν κατά τη διάρκεια της απουσίας του. Ο δούλος που πήρε το ένα τάλαντο, του είπε πως γνωρίζει ότι θερίζει όπου δεν έσπειρε και συνάγει καρπούς απ' όπου δεν φύτεψε! Και ο Θεός αντί να το αρνηθεί και να υπερασπίσει τον εαυτό του, έκανε πως το παραδέχεται! Μην ξεχνάμε ότι ο Θεός πουθενά στην Αγ. Γραφή, δεν επιχειρηματολόγησε για να πείσει τους ανθρώπους είτε για το ποιός είναι, είτε τις προθέσεις του, είτε για το αν οι πράξεις του είναι καλές. Εδώ λοιπόν προς τι αυτή η παραδοχή; Κατ' αρχάς δεν είναι παραδοχή. Απλά επαναλαμβάνει στο δούλο την κατηγορία την οποία δέχτηκε, για να «ακολουθήσει» τη βάση στην οποία στηρίχτηκε ο συλλογισμός του πονηρού δούλου. Δεν την αποδέχεται, ούτε δικαιώνει αυτό που είπε ο δούλος, ο οποίος δεν το απέδειξε. Απλά τον αφόπλισε από τη δικαιολογία που έφερε για τη ραθυμία του. Είναι σαν να του λέει: Αφού είμαι έτσι όπως λες, γιατί τεμπέλιασες αφήνοντας αναξιοποίητο εντελώς το ένα τάλαντο;
Αλήθεια, αν ο Θεός ήταν κακός και πονηρός όπως είπε ο δούλος, γιατί να μοίραζε στους δούλους του τα τάλαντα του, και δεν τα πήγαινε ο ίδιος στην τράπεζα να έχει σίγουρα τα κέρδη; Δεν φοβόταν μήπως οι δούλοι του, του κλέψουν τα τάλαντα; Επίσης, γιατί ο δούλος δέχτηκε το ένα μόλις τάλαντο και δεν είπε εκείνη τη στιγμή πως αυτό ήταν άδικο σε σχέση με τους δύο προηγούμενους δούλους; Να λοιπόν που ο Θεός για να μοιράσει από τη δική του περιουσία, προφανώς δεν είναι κακός. Όποιος θερίζει όπου δεν έσπειρε και συνάγει καρπούς απ' όπου δεν φύτεψε, όχι δεν μοιράζει, ούτε μια πενιχρή ελεημοσύνη δεν δίνει. Και αν ήταν άδικος, τότε ίσως να μην έδινε τίποτα στον πονηρό και τεμπέλη δούλο, ή πάλι να του έδινε τόσα πολλά που να μην μπορούσε να διαχειριστεί. Και μετά θα παραπονιόταν για τα παραπανίσια τάλαντα... Και το κυριότερο, δεν τον τιμώρησε για τις ψευδείς κατηγορίες στον κύριό του. Ο Θεός λοιπόν δεν είναι πονηρός και άδικος, αλλά έτσι βολεύει να είναι, όσους είναι παραδομένοι στην εγωπάθειά τους!
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ και εδώ.
