Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. (Λουκ. 15, 32)
Έπρεπε όμως να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί ο αδερφός σου αυτός ήταν νεκρός κι αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε.
Η παραβολή του ασώτου τελειώνει με μια υπόδειξη και μία εύστοχη παρατήρηση του πατέρα προς τον μεγαλύτερο αδελφό, δίχως να μας αναφέρει αν εντέλει μπήκε στο σπίτι ο τελευταίος και συμφιλιώθηκε με τον μικρότερο μετανοούντα αδελφό του. Ο πατέρας λοιπόν υποδεικνύει ότι πρέπει να χαρούν με την επιστροφή και λέει κάτι που σήμερα δυστυχώς θεωρείται αναχρονιστικό και οπισθοδρομικό! Το ότι ο άσωτος ήταν χαμένος και βρέθηκε, νεκρός και αναστήθηκε. Χαμένος ναι, αλλά και νεκρός; Και τι το οπισθοδρομικό βρίσκεται σ' αυτό; Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Έφυγε από το πατρικό του σπίτι έχοντας οικονομική άνεση. Όμως αντί να «βρει το δρόμο του», χάθηκε. Χάθηκε γιατί έκανε κακή χρήση της «ελευθερίας» που νόμιζε ότι θα αποκτούσε μακριά από την οικογένειά του. Η ελευθερία δίχως υπευθυνότητα και φρονιμάδα έγινε ασυδοσία και ασωτία. Τυφλωμένος από τον έκλυτο βίο παρασύρθηκε σε ένα τέλμα. Κατασπατάλησε την περιουσία του, αλλά κυρίως τον εαυτό του. Ο πνευματικός του θάνατος ήταν προ των πυλών. Και θα επακολουθούσε αναπόφευκτα και ο σωματικός. Τελευταία στιγμή, κατόρθωσε να αντιληφθεί το τι του συνέβαινε και να γυρίσει να ζητήσει συγχώρεση. Δίχως να νοιαστεί για το αν θα τον πουν οπισθοδρομικό που ξαναγύριζε στο πατρικό του σπίτι!
Σήμερα είναι «προοδευτισμός» να φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι με το που πιάσουν τον πρώτο τους μισθό. Πόσο υποτιμητικό δείχνει για κάποιον νέο αν μένει κανείς με τους γονείς του... Δίχως κανείς να αναλογιστεί το πόσο είναι έτοιμος είναι κανείς για να απομακρυνθεί από το σπίτι του, ώστε απερίσπαστος να αφοσιωθεί σε ότι απόλαυση του «στερούσε» η γονική παρουσία αφενός και αφετέρου να ακολουθήσει οποιοδήποτε παραμύθι του πασάρουν οι «προοδευτικοί» επιτήδειοι και του το «στερούσε» η γονική συμβουλή! Ο άσωτος υιός της παραβολής προφανώς δεν συνάδει με την σύγχρονη εποχή, γιατί μετάνιωσε και σώθηκε. Αναστήθηκε από έναν θάνατο που είναι ύπουλος και όχι ορατός. Η μόδα της τάχα προόδου, θέλει το νέο δίχως πατρικό καταφύγιο και χωρίς γονική επίβλεψη. Να φουσκώνει από αλαζονεία και αυτοπεποίθηση με συνέπεια να γίνεται ευάλωτος και χειραγωγήσιμος. Και μετά; Ένα πνευματικό τέλμα. Μία μονάδα αντί ένα πρόσωπο. Ο άσωτος αναστήθηκε γιατί ξέφυγε και ξαναγύρισε. Έφτασε στο θάνατο αλλά πρόλαβε και συνήλθε πνευματικά. Αυτό για το Θεό, είναι σημάδι χαράς.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. (Λουκ. 15, 32)
Έπρεπε όμως να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί ο αδερφός σου αυτός ήταν νεκρός κι αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε.
Η παραβολή του ασώτου τελειώνει με μια υπόδειξη και μία εύστοχη παρατήρηση του πατέρα προς τον μεγαλύτερο αδελφό, δίχως να μας αναφέρει αν εντέλει μπήκε στο σπίτι ο τελευταίος και συμφιλιώθηκε με τον μικρότερο μετανοούντα αδελφό του. Ο πατέρας λοιπόν υποδεικνύει ότι πρέπει να χαρούν με την επιστροφή και λέει κάτι που σήμερα δυστυχώς θεωρείται αναχρονιστικό και οπισθοδρομικό! Το ότι ο άσωτος ήταν χαμένος και βρέθηκε, νεκρός και αναστήθηκε. Χαμένος ναι, αλλά και νεκρός; Και τι το οπισθοδρομικό βρίσκεται σ' αυτό; Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Έφυγε από το πατρικό του σπίτι έχοντας οικονομική άνεση. Όμως αντί να «βρει το δρόμο του», χάθηκε. Χάθηκε γιατί έκανε κακή χρήση της «ελευθερίας» που νόμιζε ότι θα αποκτούσε μακριά από την οικογένειά του. Η ελευθερία δίχως υπευθυνότητα και φρονιμάδα έγινε ασυδοσία και ασωτία. Τυφλωμένος από τον έκλυτο βίο παρασύρθηκε σε ένα τέλμα. Κατασπατάλησε την περιουσία του, αλλά κυρίως τον εαυτό του. Ο πνευματικός του θάνατος ήταν προ των πυλών. Και θα επακολουθούσε αναπόφευκτα και ο σωματικός. Τελευταία στιγμή, κατόρθωσε να αντιληφθεί το τι του συνέβαινε και να γυρίσει να ζητήσει συγχώρεση. Δίχως να νοιαστεί για το αν θα τον πουν οπισθοδρομικό που ξαναγύριζε στο πατρικό του σπίτι!
Σήμερα είναι «προοδευτισμός» να φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι με το που πιάσουν τον πρώτο τους μισθό. Πόσο υποτιμητικό δείχνει για κάποιον νέο αν μένει κανείς με τους γονείς του... Δίχως κανείς να αναλογιστεί το πόσο είναι έτοιμος είναι κανείς για να απομακρυνθεί από το σπίτι του, ώστε απερίσπαστος να αφοσιωθεί σε ότι απόλαυση του «στερούσε» η γονική παρουσία αφενός και αφετέρου να ακολουθήσει οποιοδήποτε παραμύθι του πασάρουν οι «προοδευτικοί» επιτήδειοι και του το «στερούσε» η γονική συμβουλή! Ο άσωτος υιός της παραβολής προφανώς δεν συνάδει με την σύγχρονη εποχή, γιατί μετάνιωσε και σώθηκε. Αναστήθηκε από έναν θάνατο που είναι ύπουλος και όχι ορατός. Η μόδα της τάχα προόδου, θέλει το νέο δίχως πατρικό καταφύγιο και χωρίς γονική επίβλεψη. Να φουσκώνει από αλαζονεία και αυτοπεποίθηση με συνέπεια να γίνεται ευάλωτος και χειραγωγήσιμος. Και μετά; Ένα πνευματικό τέλμα. Μία μονάδα αντί ένα πρόσωπο. Ο άσωτος αναστήθηκε γιατί ξέφυγε και ξαναγύρισε. Έφτασε στο θάνατο αλλά πρόλαβε και συνήλθε πνευματικά. Αυτό για το Θεό, είναι σημάδι χαράς.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
