Μαζί με την είδηση περί της φωτιάς που έπιασε τον ιστορικό ναό της Παναγίας των Παρισίων, είδα και την παραπάνω είδηση (από το e-daily.gr), που αν μη τι άλλο, με τα όσα έχω δει στο χώρο της θρησκείας, θα με ξένιζε να μην έβλεπα κάτι τέτοιο! Όσο προσεκτικά και να κοίταξα την φωτογραφία, δεν μπόρεσα να διακρίνω τον Ιησού. Ίσως να με εμποδίζει η αμαρτωλοτητά μου, ίσως αυτή (ή αυτοί) που είδε τον Κύριο να είναι αγία, ίσως η φαντασία μου να στόμωσε και να θέλει ακόνισμα!
Δεν θα σταθώ στο φαινόμενο της παρειδωλίας και στο κατά πόσο αυτό επηρεάζει τους πολύ θρησκευόμενους ανά τον κόσμο. Αυτά είτε είναι γνωστά, είτε ευκολονόητα. Αλλά θα σταθώ σε κάτι προφανές: Γιατί να δει τον Χριστό μόνο στη φωτιά; Αλλού δεν μπορεί να τον εντοπίσει και να τον φωτογραφήσει; Μόνο σε καταστροφές εμφανίζεται ο Κύριος; Ο ίδιος μας λέει ότι θα τον δούμε πεινώντα, διψώντα, ασθενή, ξένο, γυμνό, φυλακισμένο κ.α. (Ματθ. 25, 35-36) Βέβαια, η φωτογραφία με τη φωτιά έχει περισσότερη απήχηση... «Πουλάει» μιας και στοχεύει στην περιέργεια!
Αν λοιπόν ήταν ο Χριστός στη φωτιά, γιατί να ήταν προς παρηγοριά και να μην ήταν προς τιμωρία; Ο καθένας διαλέγει εδώ ασφαλώς, ότι τον βολεύει! Κι αν δεν ήταν πουθενά; Γιατί να μη δεχτούμε την εκδοχή του δυστυχήματος; Τόσοι ναοί παθαίνουν ζημιές είτε από φυσικά φαινόμενα, είτε από δυστηχήματα από ανθρώπινο λάθος. Σε αυτούς που δεν είναι γνωστοί, δεν υπάρχουν φωτογραφίες ή έστω αναφορές για κάποια θεοφάνεια...
Ο Χριστός εμφανίζεται! Όταν θέλει, εκεί που θέλει. Είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Όμως αν θέλουμε να τον δούμε, καλό θα ήταν να ανοίξουμε την καρδιά μας, παρά τους οφθαλμούς μας. Δεν ενδιαφέρεται να κάνει «εφέ» ή εντυπωσιασμούς. Για αυτά ενδιαφέρονται τα ΜΜΕ! Αν θέλουμε να ανακαλύψουμε τον Κύριο δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε γύρω μας. Υπάρχουν θαύματα (όχι κατ' ανάγκην υπερφυσικά) που αρκεί να δώσουμε... ρεπό στον εγωισμό μας για να τα δούμε.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα να έχουμε. Πνευματική πρωτίστως.
