«Πάρτα μωρή Μέρκελ!», «Έτσι γ... οι Έλληνες!», «Φάε τις δόσεις σου!», «Τσούζει στη Μέρκελ το γκολάκι!» κ.λ.π., κ.λ.π.Αυτά είναι λίγα από τα συνθήματα που άκουσα βλέποντας το προχθεσινό ματς του Ολυμπιακού με τη γερμανική Μπορούσια Ντόρτμουντ σε μια καφετέρια κάπου στην Πετρούπολη. Κάποιοι άνεργοι, κάποιοι συνταξιούχοι, σε μια συνοικιακή καφετέρια. Εκεί που άλλες φορές θα φώναζαν για τον Ολυμπιακό σε κάθε γκολ, τώρα φώναζαν για τα οικονομικά προβλήματα. Η νίκη του Ολυμπιακού ήταν μια μίνι «εκδίκηση» για τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης. Μου θύμισαν τους «Μοιραίους» του ποιήματος του Βάρναλη, που έψαχναν λύση στην κακομοιριά τους στο κρασί. Τώρα την έψαχναν στο ποδόσφαιρο...
Τι θα έγραφε άραγε σήμερα ο ποιητής; Χωρίς φλυαρίες και βαρύγδουπα μεταφορικά σχήματα, όπως κάνουν κάμποσοι νεοποιητές του διαδικτύου, με λιτή γραφή και απεγκλωβισμένος από τον ελεύθερο στίχο χωρίς ρίμα... Πως θα περιέγραφε τη σημερινή κατάσταση, που τα καπηλειά έγιναν καφέ-μπαρ και η τηλεόραση αντικατέστησε τη ζαλάδα του αλκοόλ. Ίσως κι αυτός να φώναζε μαζί μας, εναντίον της Μέρκελ «ξορκίζοντας» τα προβλήματα. Ίσως να τα «ξόρκιζε» γράφοντας... Τουλάχιστον για λίγο το ματς έδωσε μια πρόσκαιρη χαρά. Για δυό, τρεις ώρες. Και μετά, πάλι στην κατήφεια. «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!» Προσμένοντας, «όχι κάποιο θάμα» αλλά το επόμενο ματς...!
