Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; (Ματθ. 25, 44)
Τότε θα του απαντήσουν κι αυτοί: «Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο ή διψασμένο ή ξένο ή γυμνό ή άρρωστο ή φυλακισμένο και δε σε υπηρετήσαμε;»
Αφού εξήγησε ο Κύριος στους αμαρτωλούς το λόγο για τον οποίο θα πάνε στην κόλαση (στχ. 42-43), εκείνοι του προβάλουν με ερώτηση τη δικαιολογία ότι ποτέ δεν είδαν τον Χριστό πεινασμένο, διψασμένο, ξένο, γυμνό, ασθενή, ή φυλακισμένο για να τον συνδράμουν. Πράγματι, δεν τον είδαν και δεν θα μπορούσαν να τον δουν, διότι ο Χριστός ο ίδιος δεν θα βρίσκονταν σε αυτή τη θέση. Οπότε αν τον έβλεπαν, θα τον υπηρετούσαν; Κάποιοι από φόβο ίσως σε ένα βαθμό, οι περισσότεροι θα έβρισκαν κάποια άλλη δικαιολογία για να μην το πράξουν! Σιγά μην είναι ο Χριστός, θα έλεγαν φερ' ειπείν. Εδώ λοιπόν η άγνοια την οποία επικαλούνται, είναι μια κουτοπόνηρη δικαιολογία. Μπορούσαν όμως να δουν στο πρόσωπο του αναξιοπαθούντα το πρόσωπο του Ιησού; Γνώριζαν ότι μπορούσαν να το δουν; Ασφαλώς! Ειδάλλως στην ώρα της κρίσεως θα έλεγαν ότι δεν ήξεραν, ότι δεν είχαν διδαχθεί το ευαγγέλιο, ότι είχαν γαλουχηθεί σε μη χριστιανικά περιβάλλοντα. Οπότε ο Κύριος απευθύνεται κυρίως σ' αυτούς που ενώ γνώριζαν, έψαχναν προφάσεις ἐν ἀμαρτίαις. «Αφού δεν είδαμε εσένα προσωπικά Χριστέ, τότε... γιατί να φταίμε;» του λένε. Τους είναι πολύ δύσκολο να ζητήσουν συγγνώμη, έστω και εκείνη την ώρα! Κι ας μη γίνει αποδεκτή... Τους συμφέρει να ερμηνεύουν κατά πως τους βολεύει το ευαγγέλιο, ή να το ακολουθούν επιφανειακά. Το ότι ο Χριστός εκπροσωπείται στον πάσχοντα και τον κατατρεγμένο, δεν θέλουν καν να το ξέρουν. Βοηθούν μόνο κατά περίπτωση και εάν έχουν υλικό όφελος. Είναι τόσο σκοτισμένος ο νους τους, που ακόμα και ενώπιον του Κυρίου συμπεριφέρονται με αναίδεια. Ουσιαστικώς με τη δικαιολογία που επικαλούνται, επιβεβαιώνουν ότι δικαίως τους απομακρύνει από κοντά του ο Χριστός.
