Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. (Λουκ. 15, 12)
Kι ο μικρότερος είπε στον πατέρα του «Πατέρα, δώσε μου το μερίδιο που μου αναλογεί από την περιουσία». Kι εκείνος τους μοίρασε την περιουσία.
Ο μικρότερος γιος, πιο άμυαλος και ανώριμος λόγῳ του νεαρού της ηλικίας του, απαίτησε το μερίδιο της περιουσίας. Ούτε παρακάλεσε, ούτε ανέπτυξε κάποια δικαιολογία για αυτή του την κίνηση. Δώσε μου το, εδώ και τώρα. Αποφασισμένος για το τι ήθελε να κάνει περαιτέρω και αυθάδης. Σύμφωνα με το Δευτ. 21, 17 δικαιούτο να πάρει το 1/3 της περιουσίας (το μισό απ' όσο θα έπαιρνε ο πρωτότοκος) λογικά αφού θα πέθαινε ο πατέρας του. Ετούτος όμως, αξίωνε το μερίδιό του να το πάρει από τα πριν. Κι αν ο πατέρας του δεν του το έδινε, τι θα έκανε; Καυγάδες και τσακωμούς; Θα παρίστανε τον αδικημένο και θα κράταγε μούτρα; Ή θα έφευγε χωρίς λεφτά; Προφανώς ή δεν του είχε περάσει από το μυαλό μια αρνητική αντίδραση από τον πατέρα του ή επιδεικνύοντας την αποφασιστικότητά του, θα του γινόταν το χατίρι. Ο τρόπος του πάντως, δεν έδειχνε άνθρωπο που να παίρνει από λόγια. Μπροστά σε αυτήν την επίδειξη εγωισμού, ο πατέρας του αντέδρασε κάπως περίεργα! Αντί να προσπαθήσει να τον αποτρέψει, αντί να του υποδείξει την ανοησία του, αντί να τον συνετίσει λέγοντάς του το τι θα επακολουθούσε, αντί έστω να του αρνηθεί έστω προσωρινά, του έδωσε ότι του αναλογούσε! Γιατί το έκανε τόσο απλά; Τι σόι πατέρας ήταν που θα άφηνε το γιο του να καταστραφεί, θα λέγαμε σήμερα με μεγάλη ευκολία. Ο πατέρας του άμυαλου νέου, κατάλαβε πως ο γιος του δεν ήταν σε θέση να ακούσει παραινέσεις και νουθεσίες. Κι αν κρατούσε μια πιο σθεναρή στάση, ο μικρός θα το τραβούσε στα άκρα, εγωισμού ένεκεν. Εξάλλου, δεν κρατούσε με το ζόρι κανέναν κοντά του. Του έδωσε, τρόπῳ τινά, την ελευθερία και τα λεφτά του μικρού, και τον άφησε να φάει τα μούτρα του στον κόσμο των αμαρτωλών απολαύσεων. Δυστυχώς, κανείς δεν ωριμάζει μόνο με συμβουλές. Χρειάζεται και η πείρα. Τουλάχιστον με τις σωστές παραινέσεις η πείρα γίνεται λιγότερο επώδυνη... Εν προκειμένῳ, άφησε πρόωρα τον άμυαλο γιο του, να πετάξει πριν αποκτήσει δυνατές φτερούγες. Δεν μας λέει το κείμενο για το πως ένιωσε ο πατέρας εκείνη τη στιγμή. Αν αντιπαραβάλουμε τη μεγάλη του χαρά για την επιστροφή του ασώτου, τότε θα ένιωσε μεγάλη λύπη. Κάτι που ουδόλως ένοιαξε τον μικρό. Ούτε καν θα το παρατήρησε, τυφλωμένος όπως ήταν από τον εγωισμό. Δύσκολο πράγμα να δίνεις κάτι σε κάποιον που δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει, αλλά το ζητά επίμονα...
