Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἔσται· (Ματθ. 6, 22)
Το λυχνάρι του σώματος είναι το μάτι. Αν λοιπόν το μάτι σου είναι γερό, όλο το σώμα σου θα είναι φωτεινό.
Με μια πολύ εύστοχη παρομοίωση, ο Ιησούς μας δείχνει τι σημαίνει να έχουμε καθαρό νου. Τον παρομοιάζει με το μάτι, μέσῳ του οποίου λαμβάνουμε το φως. Αν το μάτι είναι «απλό» (υγειές) τότε θα μας δίνει το φυσικό φως. Αντιθέτως, δεν θα μας δίνει παρά μόνο σκοτάδι. Δυστυχώς επειδή μόνο διά των οφθαλμών μπορούμε να έχουμε την αίσθηση της όρασης, όλοι μας προσπαθούμε να τα προστατεύουμε και να τα κρατούμε ασφαλή από τυχόν κινδύνους. Το πόσο σημαντική είναι η όραση το γνωρίζουμε πολύ καλά. Όμως για την ψυχική μας όραση, μεριμνάμε όπως για την σωματική όραση; Μας ενδιαφέρει η ψυχή μας να γεμίζει φως και να το αντανακλά; Για να παίρνουμε και να μεταδίδουμε φως μέσα μας, πρέπει να αντιληφθούμε ποιό είναι το φως. Ο Κύριος, πρεσβεύοντας και αναβλύζοντας το καλό σε κάθε του έκφανση στον απόλυτο βαθμό (ως Θεός), μας λέει ότι Εκείνος είναι το Φως (Ιω. 8, 12), δηλαδή το πνευματικό φως το οποίο όποιος το δέχεται και το αντανακλά, μόνο στους πωρωμένους στην αμαρτία δεν γίνεται αρεστός. Όταν λοιπόν βάζουμε τον Χριστό μέσα μας, τότε φωτιζόμαστε. Αρκεί ο νους μας να παραμένει υγιής για να μπορεί να συλλάβει το φως. Η ασθένεια που τυφλώνει το νου μας είναι η εγωπάθεια που οδηγεί στην αμαρτία και το σκοτισμό. Το να κρατάμε το λυχνάρι της ψυχής μας μακριά από την ασθένεια, προφανώς χρειάζεται προσπάθεια και άσκηση. Το σκοτάδι μάχεται διαρκώς για να μας εξασθενίσει την όραση χρησιμοποιώντας πονηρά πολλούς τρόπους. Δεν μπορεί να σβήσει το Φως, αλλά προσπαθεί να μας κάνει ανήμπορους να το δούμε. Να μην αντιλαμβανόμαστε το πόσο χρήσιμο μας είναι και το πόσο μας αναζωογονεί. Όπως λοιπόν νοιαζόμαστε για το σώμα μας, πρέπει να νοιαζόμαστε για την ψυχή μας. Και αν ο φυσικός μας φωτισμός είναι εκ των βασικών μας προτεραιοτήτων, ο ψυχικός φωτισμός είναι ακόμη σημαντικότερος.
