ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; (Ματθ. 6, 23)
Αν όμως ο οφθαλμός σου είναι φιλάργυρος, όλο το σώμα
σου θα είναι σκοτεινό. Αν λοιπόν το φως που βρίσκεται μέσα σου είναι
σκοτάδι, πόσο μεγάλο θα είναι το σκοτάδι!»
Αντιπαραβάλει ο Ιησούς το μάτι με το νου. Από τον οφθαλμό λαμβάνουμε το ερέθισμα του φωτός και μπορούμε να έχουμε την όραση. Αν τα μάτια μας όμως ασθενήσουν και χάσουν την δυνατότητα να βλέπουν, τυφλωνόμαστε. Έτσι και ο νους. Αν ο νους ασθενήσει τότε θα εγκλωβιστούμε σε χειρότερο σκοτάδι από αυτό της έλλειψης όρασης. Το πνευματικό. Και πως ασθενεί ο νους μας; Με το να σκεφτόμαστε διαρκώς το πως θα ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας. Αυτό γεννά σκέψεις πονηρές, εμποτισμένες στην αμαρτία. Αντί δηλαδή να σκεφτόμαστε κατά φύση, σκεφτόμαστε κατά πάθος. Αντί να σκεφτόμαστε το καλό όπως μας το δίδαξε ο Κύριος, και πως θα το πετύχουμε εφαρμόζοντας την αγάπη για το συνάθρωπο και το περιβάλλον, σκεφτόμαστε το πως θα εξαπατήσουμε και πως θα ζημιώσουμε τον διπλανό μας για να αποκτήσουμε υλικό πλούτο, να εκδηκηθούμε, να επιβληθούμε κ.α.
Όσοι βαδίζουν όμως στο σκοτάδι της αμαρτίας, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα οδηγηθούν στην απομόνωση και την καταστροφή. Πόσοι εγωιστές που αντακλούν το σκοτάδι του νου τους, έλκουν τους συνανθρώπους τους; Ποιός θέλει να κάνει παρέα με τους κακούς ανθρώπους; Ποιός αναπαύεται με τον πονηρό και τον μοχθηρό; Κανείς. Ήδη αυτοί βιώνουν από αυτή τη ζωή την απομόνωση. Κι αν δεν αντιληφθούν έγκαιρα το πόσο μακριά βρίσκονται από το πνευματικό φως τότε δεν θα αποφύγουν το μεγάλο σκοτάδι, πέραν της ουράνιας βασιλείας...
