Σε μια προεκλογική περίοδο, οι υποσχέσεις και τα «θα» κυριαρχούν από τους υποψήφιους, ως είθισται. Είθισται επίσης και όσοι τους παίρνουν συνέντευξη να τους κάνουν αβανταδόρικες ερωτήσεις (ή αλλιώς να τους δίνουν... πάσες για να ξεδιπλώσουν την υποσχεσιολογία τους!). Δεν θα ήταν πιο ενδιαφέρον (ή πιο έντιμο, γιατί όχι;) τις ερωτήσεις να τις έβαζαν μόνο οι πολίτες; Θα μου πεις, οι πολιτικοί θα απαντούσαν διπλωματικώς, οπότε απάντηση δεν θα έδιναν! Τι θα γινόταν άμα τις ερωτήσεις όμως αν τις ερωτήσεις τις έκαναν παιδιά; Μπορεί να μην ψηφίζουν αλλά έχουν εκείνη την αφοπλιστική αμεσότητα και την... επικίνδυνη αθωότητα να πουν πράγματα που οι μεγάλοι δεν θα τολμούσαν. Θυμίζω τον μικρό στο παραμύθι με τα ρούχα του αυτοκράτορα που τόλμησε να πει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός! Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το βιβλίο Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ της Στ' Δημοτικού (2004) και είναι του Αντώνη Σαμαράκη. Στο τέλος παραθέτει ένα ερώτημα από τα πεινασμένα παιδιά του λεγόμενου τρίτου κόσμου, που θα μπορούσε κάλλιστα να ειπωθεί σήμερα στον καθένα αρχηγό κόμματος, και πιστέψτε με, θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση... «Εσύ ο ίδιος τι κάνεις για ν' αλλάξει ο κόσμος μας στο καλύτερο;» Στα λόγια, πολλά! Στα έργα;
